مجله دانشکده پزشکی

در سالهای اخیر از آلفا انترفرون برای درمان موارد هپاتیت مزمن B و C استفاده شده و نتایج موفقیت آمیزی بدست آمده است. بیمارانی برای درمان با این دارو انتخاب می شوند که دچار نارسایی کبدی نبوده و در بیوپسی کبد، ضایعه هیستولوژیک بصورت هپاتیت مزمن داشته باشند و از طرفی آزمایشهای کبدی این بیماران نیز حاکی از افزایش ترانس آمینازها برای مدتی بیش از شش ماه بوده باشد. البته در بیماران دچار هپاتیت مزمن B لازم است که افراد انتخاب شده جهت درمان با علایم تکثیر ویروس نظیر آنتی ژن e مثبت و یا HBV DNA را دارا باشند. معمولا در کشورهای غربی نتایج موفقیت آمیز درمانی در مورد هپاتیت مزمن B در حدود 40 درصد و در مورد هپاتیت مزمن C حدود 50% گزارش شده و در کنترل بعدی این بیماران، گاهی عود مجدد نیز مشاهده شده است. (البته منظور از موفقیت درمان، طبیعی شدن یا نزدیک به طبیعی شدن ترانس آمینازهای سرم و از بین رفتن علایم تکثیر ویروس می باشد). باید گفت که بطور کلی پاسخ به درمان با انترفرون در کشورهای آسیایی و خاور دور همانند ممالک غربی نمی باشد و شاید این مسئله در این کشورها بعلت دیر مراجعه کردن بیماران یا مبتلا شدن به ویروس از زمان کودکی یا وجود آنتی بادی برعلیه انترفرون، و یا احتمالا وجود فرمهای موتان در رده های ویروسی باشد. تحقیقات ما بر روی 16 بیمار دارای هپاتیت مزمن (که 10 بیمار دچار هپاتیت مزمن B و 6 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن C بوده اند) موید این مساله می باشد.