مقدمه: بدن انسان از ابتدای تولد در معرض ترکیبات اکسیدان و رادیکال های آزاد قرار می گیرد. این ترکیبات بشدت فعال بوده و با مولکول های حیاتی واکنش می دهند. در داخل بدن موجودات زنده جهت مقابله با تهاجم ترکیبات اکسیدکننده سیستم دفاعی بیولوژیک آنتی اکسیدانی وجود دارد. ترکیبات فعال اکسیژن در سلول های سیستم ایمنی، همانند دیگر سلول ها، بعنوان بخشی از متابولیسم طبیعی سلول و نیز در بعضی از این سلول ها بعنوان قسمتی از فعالیت اختصاصی آنها (مانند فاگوسیتوز) بوجود می آیند. آنتی اکسیدان ها با ممانعت از بروز آسیب های اکسیداتیو وارده به اجزا مختلف سلول های سیستم ایمنی، شرایط را جهت عملکرد بهینه سلول های این سیستم مهیا می سازند.

مواد و روش ها: مطالعه حاضر از اسفند ماه 1378 لغایت آبان ماه 1379 در بخش ایمنولوژی آزمایشگاه مرکزی سازمان انتقال خون ایران و نیز در گروه ایمنولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. این مطالعه به روش همخوانی (Correlational) انجام شده که در آن ارتباط بین میزان قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسما و دو عملکرد عمده سلول های سیستم ایمنی شامل پاسخ تکثیری لنفوسیت ها تست (Lymphocyte transformation test: LTT) به روش الیزا و حرکت هدفدار نوتروفیل ها (تست کموتاکسی) مورد بررسی قرار گرفته است. افراد تحت مطالعه در این بررسی 60 زن و مرد سالم 60-21 ساله بوده اند. پس از اندازه گیری قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسما به روش (Ferric reducing/antioxidant power assay: FRAP) و انجام تست های LTT و کموتاکسی بر روی نمونه خون این افراد، آزمون آماری همبستگی اسپیرمن بین متغیر قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسما و متغیرهای پاسخ تکثیری لنفوسیت ها و حرکت هدفدار نوتروفیل ها انجام گردید.

یافته ها: نتایج بدست آمده نشان دادند که بین قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسما و دو متغیر نامبرده همبستگی معنی داری (P<0.0001) وجود دارد.

نتیجه گیری و توصیه ها: بنظر می رسد آنچه که اهمیت دارد، حفظ تعادل اکسیدان نسبت به آنتی اکسیدان می باشد. این امر معیاری مهم در عملکرد سلول های سیستم ایمنی محسوب می شود.