دوره 36، شماره 8 - ( 2-1359 )                   جلد 36 شماره 8 صفحات 297-287 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML Print


چکیده:   (5906 مشاهده)
دریای خزر که در طول 992 کیلومتر در شمال ایران قرار گرفته است در گذشته فقط به منظور ماهیگیری اهالی مورد استفاده بوده و یا بمنظور ارتباطات از آن استفاده می شده است امروزه با توجه به جنبه های توریستی که پیدا کرده است اهالی دیگر شهرهای کشور به آن رو آورده و مورد استفاده عده بیشماری در تابستان می باشد.از آنجا که استفاده از آب و هوای ساحل دریا بدون روش صحیح برای برخی از افراد حتی می تواند زیان بار نیز باشد ولی استفاده علمی آن در جهت بهداشت و درمان بسیار سودمند است، لذا بررسی حاضر را به شناخت آب دریا و استفاده درمانی از آن اختصاص داده ایم.آزمایشهای فیزیکی و شیمیائی انجام شده بر روی نمونه آبهای نقاط مختلف ساحل دریا نشان می دهد که بطور کلی آب دریای شمال از دسته آبهای کلروره سدیک با ترکیبی نسبتاً ثابت در طول سال و نقاط مختلف می باشد.بررسی های میکرب شناسی در نقاط مختلف نیز نشان دهنده آلوده بودن آب دریا به فاضلابهای خانگی، صنعتی ، کشاورزی می باشد که میزان آن در رابطه با عوامل آلوده کننده منطقه می باشد.استفاده درمانی از آب و هوای دریای خزر یا تالاسوتراپی را در درمان بیماریهای عصبی، رماتیسمی، دستگاه تنفسی، دستگاه گوارشی، بیماریهای زنانه، دستگاه حرکتی میتوان به کار گرفت و نتایج مطلوبی بدست آورد. البته برای بهره مند شدن بیشتر از آب دریا بایستی مسائل بهداشتی و آلودگی آب دریای خزر را که متاسفانه در حال حاضر بسبب وارد شدن آلودگی های مختلف محیطی در آن حاصل شده است را از نظر دور نداشت.با توجه به مطالعات انجام شده و نتایج حاصله و وضع جغرافیائی دریای خزر پیشنهاد می شود که سازمانهای مسئول ضمن مطالعه تکمیلی بدنبال این بررسی مقدماتی طرحهای اجرائی برای استفاده بهداشتی درمانی آب دریای خزر در مراکز درمانی در ساحل دریا را تهیه و به کمک متخصصین امر مانند مهندسین ساختمان، آبشناس، هیدروتراپ، طبیب و غیره به مرحله اجرا در آورند تا از این طریق همانطور که در چنین مراکزی در کشورهای اروپائی و امریکا در حال حاضر سالانه هزاران نفر دوره هایی را می گذرانند ضمن درمان بیماران از نظر اقتصادی نیز کمک فراوانی به ایجاد کار و فعالیت در نقاط مختلف شمال بعمل آید.

متن کامل [PDF 438 kb]   (1184 دریافت)    

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.