دوره 82، شماره 2 - ( اردیبهشت 1403 )
جلد 82 شماره 2 صفحات 177-170 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Alizadeh Pahlavani H, Tajari M, Hozouri M. The effect of moderate-intensity interval training (MIIT) on autophagy-related proteins in the soleus muscle of type 2 diabetic rats. Tehran Univ Med J 2024; 82 (2) :170-177
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-13043-fa.html
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-13043-fa.html
علی‌زاده پهلوانی حامد، تجری میترا، حضوری محدثه. تاثیر تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT) بر محتوای پروتئین‌های مربوط به
اتوفاژی در عضله نعلی رت‌های دیابتی نوع 2. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران. 1403; 82 (2) :170-177
1- گروه آموزش تربیت بدنی، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران.
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد علی‌آباد کتول، دانشگاه آزاد اسلامی، علی‌آباد کتول، ایران.
3- گروه علوم ورزشی، مؤسسه‌ی آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران.
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد علی‌آباد کتول، دانشگاه آزاد اسلامی، علی‌آباد کتول، ایران.
3- گروه علوم ورزشی، مؤسسه‌ی آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران.
چکیده: (48 مشاهده)
زمینه و هدف: برای افراد مبتلا به دیابت، ورزش می‌تواند از طریق پروتئین‌های تنظیم‌کننده کلیدی مانند پروتئین کیناز فعال شده با آدنوزین مونوفسفات (AMPKα1/2)، پروتئین شبه داینامین (DLP1) و پروتئین مربوط به اتوفاژی 13 (ATG13) ابزار قدرتمندی برای مدیریت دیابت و بهبود سلامت کلی باشد.
روش بررسی: این مطالعه از اردیبهشت 1402 تا تیر 1402 به طول انجامید. در این پژوهش تجربی، 12 سر رت نر دو ماهه با میانگین وزنی g 30±280 از نژاد اسپراگ‌داولی مشارکت داشته‌اند. برای القای دیابت نوع 2، محلول نیکوتین‌آمید با دوز mg/kg 110 و استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 60 تزریق گردید. قندخون بین 126 تا mg/dl 260 به‌عنوان شاخص القای دیابت تعیین شد. رت‌های دیابتی به‌طور تصادفی به گروه تمرین (شش سر) و کنترل (شش سر) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (Moderate-intensity interval training) به‌‌مدت چهار هفته و هر هفته چهار جلسه تمرین کردند. برنامه تمرین چهار وهله سه دقیقه‌ای با شدت معادل 75%-55 سرعت بیشینه و دوره‌های استراحت فعال دو دقیقه‌ای با شدت 45%-35 سرعت بیشینه انجام شد. پس از 24 ساعت از آخرین تمرین، رت‌ها بی‌هوش شدند و بافت عضله نعلی جدا شد و از طریق روش‌های وسترن بلات پروتئین‌ها اندازه‌گیری شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد MIIT سبب افزایش غیرمعنا‌دار پروتئین AMPK (29/0P=) و ATG13 (079/0P=) می‌شود در حالی‌که کاهش معنا‌داری بر DLP1 (002/0P=) دارد.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد MIIT از طریق کاهش DLP1 می‌تواند در متابولیسم انرژی و فرآیند اتوفاژی برای بهینه‌سازی میتوکندری سلول در عضله نعلی رت‌های دیابتی تاثیر مفیدی ایجاد کند.
روش بررسی: این مطالعه از اردیبهشت 1402 تا تیر 1402 به طول انجامید. در این پژوهش تجربی، 12 سر رت نر دو ماهه با میانگین وزنی g 30±280 از نژاد اسپراگ‌داولی مشارکت داشته‌اند. برای القای دیابت نوع 2، محلول نیکوتین‌آمید با دوز mg/kg 110 و استرپتوزوتوسین (STZ) با دوز mg/kg 60 تزریق گردید. قندخون بین 126 تا mg/dl 260 به‌عنوان شاخص القای دیابت تعیین شد. رت‌های دیابتی به‌طور تصادفی به گروه تمرین (شش سر) و کنترل (شش سر) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (Moderate-intensity interval training) به‌‌مدت چهار هفته و هر هفته چهار جلسه تمرین کردند. برنامه تمرین چهار وهله سه دقیقه‌ای با شدت معادل 75%-55 سرعت بیشینه و دوره‌های استراحت فعال دو دقیقه‌ای با شدت 45%-35 سرعت بیشینه انجام شد. پس از 24 ساعت از آخرین تمرین، رت‌ها بی‌هوش شدند و بافت عضله نعلی جدا شد و از طریق روش‌های وسترن بلات پروتئین‌ها اندازه‌گیری شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد MIIT سبب افزایش غیرمعنا‌دار پروتئین AMPK (29/0P=) و ATG13 (079/0P=) می‌شود در حالی‌که کاهش معنا‌داری بر DLP1 (002/0P=) دارد.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد MIIT از طریق کاهش DLP1 می‌تواند در متابولیسم انرژی و فرآیند اتوفاژی برای بهینه‌سازی میتوکندری سلول در عضله نعلی رت‌های دیابتی تاثیر مفیدی ایجاد کند.
نوع مطالعه: مقاله اصیل |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
