علیرغم پیشرفت دستگاه های تهویه مکانیکی نوزادان، هنوز آسیب ناشی از تهویه مصنوعی به ریه یک علت مهم بیماریزایی و مرگ می باشد. بمنظور تعیین اثر دستگاه تنفس مصنوعی با فرکانس بالا (HFOV) در نارسایی شدید تنفسی، تعداد ده نوزاد بصورت آینده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. متوسط سن جنینی نوزادان حدود 35 هفته و گرادیان اکسیژن آلوئولوآرتریال (A-a DO2) و نسبت اکسیژن آرتریال به آلوئولار (a/A) درست قبل از رفتن به روی HFO بترتیب 610 و 72% محاسبه شد. این نوزادان از طریق دستگاه معمولی (CV)، غلظت اکسیژن بالای 95% و متوسط فشار راه هوایی بیش از 12 سانتیمتر آب دریافت کرده بودند. مقایسه A-a DO2 و a/A قبل و بعد از رفتن روی HFOV در دو گروه مرده و زنده، همچنین فاکتورهایی مانند سن جنینی، وزن تولد و سن بعد از تولد در دو گروه، تفاوت آماری مهمی را نشان ندادند. سه نوزاد زنده مانده دچار سندرم دیسترس تنفسی نوزاد (RDS) بودند و از 7 نوزاد فوت شده، همگی دارای فاکتور زمینه ای بوده که 4 نفر RDS به همراه آسفیکسی، دو نفر نارسایی قلبی و پنومونی و یک مورد هیپوپلازی ریه داشتند. با توجه به اینکه متوسط نسبت a/A در 24 ساعت اول از شروع HFO در گروه زنده مبتلا به RDS، برابر 0.75 و در گروه فوت شده، 0.25 بود این نسبت را می توان بعنوان یک عامل پروگنوستیک مطرح کرد. در این مطالعه محدود، تاثیر مثبت HFOV در گروه فاقد فاکتور زمینه ای مشاهده گردید، ولی در گروهی که فاکتورهایی مانند هیپوپلازی ریه، نارسایی قلب و پنومونی و آسفیکسی داشتند، تاثیر چندانی مشاهده نشد.