کلوزاپین اولین داروی ضدپسیکوزی است که قدرت اثر بهتری در مقایسه با سایر داروهای ضدپسیکوز دارد. مطالعات نشان داده اند که حدود 50-30% بیماران شیزوفرنیک مقاوم به درمان با کلوزاپین بهبودی بیشتری بدست می آورند. میزان بهبودی در 25% موارد در حدی است که می تواند منجر به ترخیص بیمار از بیمارستان گردد. دارو بر روی علائم مثبت و منفی هر دو تاثیر می کند. کلوزاپین فاقد اثرات اکستراپیرامیدال است و بویژه ایجاد دیسکینزی دیررس نمی کند، اما احتمال بروز تشنج در مصرف آن بویژه با مقادیر بالاتر از 600 میلی گرم بیش از سایر داروهای ضدپسیکوز است. بروز آگرانولوسیتوزیس که در 2-1% موارد رخ می دهد خطرناکترین عارضه این دارو را تشکیل می دهد، زیرا می تواند منجر به مرگ بیمار گردد. این امر کنترل هفتگی تعداد گلبولهای سفید را بعنوان بخش تفکیک ناپذیر درمان کلوزاپین مطرح کرده است. تجارب نشان داده است که در صورت وجود دقیق چنین کنترلی می توان احتمال مرگ و میر ناشی از مصرف دارو را به صفر رساند.