مجله دانشکده پزشکی

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: برای سال‌های متمادی اسپلنکتومی درمان استاندارد لوسمی سلول مویی محسوب می‌شد اما امروزه روش‌های درمانی موثرتر مانند آنالوگ‌های پورین جایگزین اسپلنکتومی شده‌اند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه دو روش درمانی تزریق کلادریبین و اسپلنکتومی با یکدیگر و بررسی ویژگی‌های بالینی و آزمایشگاهی بیماران ایرانی مبتلا در زمان تشخیص بود. 

روش بررسی: 50 بیمار با تشخیص لوسمی سلول مویی وارد مطالعه حاضر شدند. سن متوسط بیماران 50 سال (30 تا 71 سال) و نسبت مرد به زن سه به یک بود. پس از تشخیص، بیماران با دو روش تحت درمان قرار گرفتند.20 نفر(40%) از بیماران فقط طحال‌برداری شدند. 12 نفر (24%) با کلادریبین تحت درمان قرار گرفتند. 18 نفر (36%) باقیمانده بیماران نیز تحت درمان توام طحال‌برداری و کلادریبین قرارگرفتند.

یافته‌ها: 49 نفر (98%) از بیماران مبتلا اسپلنومگالی و متعاقب آن 40 نفر (80%) دچار ضعف و خستگی زودرس بودند. شایع‌ترین یافته آزمایشگاهی لوکوپنی (48 نفر، 96%) و پس از آن کم‌خونی (40 نفر، 80%) بود. پاسخ کامل به کلادریبین در 26 بیمار (6/86%) و پس از طحال‌برداری در21 بیمار (56%) مشاهده گردید. در طول 50 ماه پی‌گیری 11 نفر (38/28%) از بیماران طحال‌برداری شده و سه نفر (10%) از بیمارانی که کلادریبین دریافت کردند دچار عود بیماری شدند.  

نتیجه‌گیری: داروی کلادریبین پس از یک دوره تزریق هفت روزه پاسخ کامل با ماندگاری طولانی و میزان عود پائین در اکثر بیماران ایجاد می‌کند. این دارو باید به عنوان داروی خط اول در تمام بیماران مبتلا به لوسمی سلول مویی مورد استفاده قرار گیرد.