مجله دانشکده پزشکی

زمینه و هدف: فلج اکتسابی دیافراگم یک عارضه شناخته شده است که به‌علت تروما آسیب جراحی و ضایعات تومورال یا گاهی بدون دلیل رخ می‌دهد و با اختلال در عملکرد دیافراگم منجر به اختلال در تست‌های تهویه‌ای و تنگی‌نفس در بیمار می‌گردد. هدف این مطالعه بررسی نتایج پلیکاسیون دیافراگم در فلج اکتسابی یک‌طرفه غیربدخیم دیافراگم می‌باشد. روش بررسی: بیست بیمار با فلج یک‌طرفه بدخیم اکتسابی کاندید جراحی شدند و در فاصله زمان ۱۳۷۰ تا ۱۳۹۰ وارد مطالعه شدند. بیماران از نظر سن، جنس، علایم بالینی، Dyspnea Score (DS) و علت بروز عارضه، روش، تشخیص اندکس توده بدن، وضعیت تست تنفسی و عوارض جراحی مورد بررسی قرار گرفته و سپس شش ماه بعد از جراحی بار دیگر ارزیابی شدند. یافته‌ها: تعداد ۲۰ بیمار وارد مطالعه شدند که متوسط سنی ۶۰۷/۱۱۸۱/۴۵ سال، ۶/۱۴ M/F=، متوسط زمان تشخیص تا جراحی ۹۱/۱۰۴۰/۳۴ ماه بود. شایع‌ترین دلیل، تروما بود (۱۱ بیمار) و بیش‌تر در سمت چپ (۱۵ بیمار) دیده شد. متوسط Forced Vital Capacity (FVC) قبل‌از عمل ۷±۴/۴۱% و FEV۱ ۶±۴/۵۲% بود و متوسط FVC بعد از عمل ۶/۸±۴/۸۰% و FEV۱ ۱±۴/۷۴% بود. بنابراین متوسط افزایش Forced Expiratory Volume (FEV) و FVC به‌ترتیب ۴±۴/۶۳% و ۸/۷±۱/۶۰% بود. جراحی منـجر به بهبود واضـح DS شـد (۰۰۱/۰P<، ۰۰۱/۰P<). نتیجه‌گیری: در بیماران مبتلا به فلج اکتسابی یک‌طرفه غیربدخیم دیافراگم، پلیکاسیون دیافراگم با توجه به افزایش میزان تست‌های تنفسی و بهبود DS بعد از عمل توصیه می‌گردد.