۸۰۰x۶۰۰ Normal
۰
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه و
هدف: با مطرح شدن درمان غیر جراحی در درمان ترومای غیرنافذ طحال،
تغیر زیادی در روش برخورد بیماران با ترومای بلانت طحال ایجاد شده است. در این
مطالعه با بررسی فاکتورهای کلینیکی و پاراکلینیکی مورد استفاده جهت تعیین نوع
درمان بیماران مبتلا به ترومای غیرنافذ طحال سعی شده تا معیارهای نسبی مفیدی جهت
تصمیم‌گیری منطقی‌تر برای انتخاب درمان جراحی و غیرجراحی این نوع بیماران تعیین
شود.
روش بررسی: در یک بررسی آینده‌نگر مشاهده‌ای مقطعی ۱۰۱ بیمار با ترومای
بلانت طحال بررسی شدند. بیماران با همودینامیک ناپایدار و علایم مشخص شکمی، تحت لاپاروتومی
اورژانس و عمل اسپلنکتومی قرار گرفتند و برای بیمارانی‌که وضعیت همودینامیک پایدار
داشتند و فاقد علایم شکمی واضح بود، سی‌تی اسکن شکم و لگن انجام شد.
یافته‌ها: از میان ۱۰۱ بیمار مبتلا به ترومای نافذ طحال ۶۱ بیمار
(۳/۶۰%) مورد به‌علت افت شدید فشارخون و علائم شدید حساسیت شکمی تحت جراحی
لاپاروتومی فوری قرار گرفتند و ۴۰ بیمار دیگر که از نظر همودینامیک کنترل شده بوده
و علائم شکمی مشکوک داشتند کاندید درمان غیر جراحی شدند. افت فشار خون، وقوع افت
هموگلوبین در بیش از یک اپیزود و نیاز به ترانسفوزیون خون بیش از یک مرتبه و تعداد
واحد خون بیشتر دریافتی باعث افزایش ریسک عمل جراحی بیماران گردید. میانگین عدد ISS ۱۶ و بالاتر (۱۶
≤ISS با عمل جراحی
بیماران رابطه مستقیمی داشت.
نتیجه‌گیری: درمان غیر جراحی در این سری
بیماران در ۷۵% موارد موفقیت‌آمیز بود. با انتخاب صحیح بیماران می‌توان بیماران
بیشتری را جهت درمان غیر جراحی کاندید نمود.
