مقدمه: درمان بیماری گریوز با ید رادیواکتیو ساده ترین، ارزانترین، موثرترین، مطمئن ترین و سالم ترین روش درمان برای بیشتر بیماران است، اما هنوز توافق عمومی بر روی دوز ¹³¹I وجود ندارد. تعیین یک دوز مناسب حداقل (Optimal) برای تجویز به بیماران از اهمیت خاصی برخوردار است.
مواد و روش ها: در این مطالعه ۵۹ بیمار مبتلا به بیماری گریوز بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، به نحوی که در یک گروه مقدار ۵ میلی کوری و در گروه دیگر ۱۰ میلی کوری ¹³¹I جهت درمان در نظر گرفته شد. همه بیماران در فواصل ۶ ماهه بمدت دو سال از نظر عملکرد تیروئید پیگیری شدند.
یافته ها: از ۵۹ بیمار، ۲۰ بیمار (۳۳,۹%) دچار شکست درمان بصورت عدم پاسخ یا عود هیپرتیروئیدی و ۱۹ بیمار (۳۲.۲%) هیپوتیروئید شدند. از ۳۳ بیماری که تحت درمان با ۵ میلی کوری ¹³¹I قرار گرفتند، پس از دو سال پیگیری، ۱۰ نفر (۳۰.۳%) یوتیروئید، ۶ نفر (۱۸.۲%) هیپوتیروئید (یا بعبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی ۴۸.۵%) و ۱۷ نفر (۵۱.۵%) دچار عود بیماری شدند. از ۲۶ بیماری که با ۱۰ میلی کوری ید رادیواکتیو درمان شدند، ۱۰ نفر (۳۸.۵%) یوتیروئید، ۱۳ نفر (۵۰%) هیپوتیروئید شدند (بعبارتی میزان درمان موفق هیپرتیروئیدی ۸۸.۵% بود) و ۳ نفر (۱۱.۵%) دچار عود بیماری پرکاری تیروئید شدند. از بین متغیرهای سن، جنس، اندازه گواتر، درصد جذب ید و مقدار ید رادیواکتیو تجویزی تنها مقدار ¹³¹I تجویز شده با نتیجه درمان ارتباط معنی دار داشت (P=۰.۰۰۳).
نتیجه گیری و توصیه ها: علیرغم اینکه میزان عارضه هیپوتیروئیدی در دو سال اول با درمان ۵ میلی کوری کمتر از درمان با ۱۰ میلی کوری ید رادیواکتیو می باشد، اما میزان عود بیماری با درمان ۵ میلی کوری ¹³¹I بسیار بالاتر بوده و همچنین شیوع بالایی از هیپوتیروئیدی در طولانی مدت با تمام دزها دیده می شود. باتوجه به موارد فوق بنظر می رسد مقدار ۱۰ میلی کوری ¹³¹I دوز مناسب تری برای درمان بیماران مبتلا به گریوز باشد. .
