فیبریلهای بتادومیکروگلوبولین (?۲M) یکی از عوامل احتمالی در پاتوژنز آمیلوئیدوزیس وابسته به همودیالیز دراز مدت می باشد. اختلال غیرقابل برگشت کلیه و استفاده از غشاهای دیالیزی که زمینه سنتز بیشتر ?۲M را فراهم می کنند و قادر به برداشت آن نیز نمی باشند، سبب بالا رفتن سطح سرمی ?۲M می شود. با این پیش زمینه در مطالعه حاضر میانگین سرمی ?۲M در ۲۳ بیمار با اختلال کامل عملکرد کلیه ها که تحت درمان نگهدارنده همودیالیز با غشای FB۱۱۰ قرار
داشتند SD=۲۱,۲) ۷۴.۷۱ mg/l) بود که تقریبا ۳۱ برابر افراد سالم می باشد (P<۰.۰۰۰۱). بیشترین غلظت سرمی (۱۲۳.۸ mg/l) مربوط به بیماری است که ده سال تحت درمان همودیالیز قرار داشته است و کمترین غلظت سرمی (۴۶ mg/l) مربوط به بیماری است که تقریبا دو سال تحت این نوع درمان بوده است. غلظت سرمی این پروتئین به جنسیت و سن ارتباطی نداشت، اما به مدت زمان درمان با همودیالیز وابسته بود (r=۰.۵۳ و P<۰.۰۱). به علاوه غلظت سرمی ?۲M در ۱۹ فرد سالم (به عنوان شاهد) که همه آزمایشها و معاینات معمول برای آنها انجام می شد، SD=۰.۴) ۲.۳۶ mg/l) در محدوده ۱/۵۸ تا ۳/۳ بود. که آزمونهای آماری با آنها مقایسه می گردید. به دلیل نقش بتادومیکروهموگلوبولین در بروز آمیلوئیدوزیس لازم است به غشاهای دیالیزی و اهمیت آنها در القای تولید یا برداشت این پروتئین در بیماران دیالیزی توجه شود.
