جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای محمدرضا میر

محمدرضا میر،
دوره ۵۹، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۸۰ )
چکیده

اطلاعات ۲۰ ساله (۱۳۷۷-۱۳۵۷) مربوط به ۱۵۲ بیمار مبتلا به سرطانهای زبان مراجعه کننده به انستیتو کانسر جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ازاین افراد، ۵۳/۳ درصد بیماران مرد بودند و میانگین سنی مراجعین ۵۶/۴۹ سال (SD=۱۶,۲۳) و متوسط سنی زنان در حدود ۲/۵ سال بیشتر از متوسط سنی مردان است. نسبت مردان دارای لنفادنوپاتی مثبت بطور معنی دار بیشتر از زنان بود (P<۰.۰۵) و شکل ظاهری تومور عموما اولسراتیو بوده (۶۶/۷ درصد) و پاتولوژی آنها عموما SCC گزارش شده است (۸۷/۲ درصد). اکثر مراجعین در مرحله T۱ قرار داشتند (۶۲/۸ درصد) و عموما جراحی شده اند. اطلاعات ۸۸ بیمار مورد تجزیه و تحلیل بقا قرار گرفت و ملاحظه شد که ۲۳/۹ درصد بیماران فوت شده و احتمال بقای یک ساله ۹۲/۰۵ درصد و احتمال بقای سه ساله آنها ۸۳/۹۳ درصد بوده است و مشخص شد که با افزایش stage بیماری به شدت از احتمال بقا کاسته می شود (P<۰.۰۰۱).


منصور رفیعی، سیدمحمود صدر، محمدرضا میرجلیلی، مجید نایب زاده، سیده مهدیه نماینده،
دوره ۶۲، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۳ )
چکیده

مقدمه: مقایسه پرده های صماخ در گروه شاهد همه بیماران مبتلا به آنژین صدری انسداد عروق کرونر ندارند. یافتن آنژیوگرافی کرونر طبیعی در بیماران مبتلا به آنژین صدری و تست ورزش مثبت بنام سندرم X معروف شده است. این گروه از بیماران حدود ۳۰-۲۵% موارد آنژین صدری که آنژیوگرافی شده اند را تشکیل می دهند. این مطالعه جهت تعیین مشخصات بیماران مبتلا به سندرم X و مقایسه آن با افراد با کرونر غیرطبیعی بیماران مشکوک به بیماری کرونر صورت گرفته است.

مواد و روش ها: تعداد ۲۰۰ بیمار که جهت آنژیوگرافی عروق کرونر به بیمارستان افشار یزد معرفی شده بودند از نظر سندرم X مورد ارزیابی قرار گرفتند. مطالعه آینده نگر، توصیفی-تحلیلی و روش تحقیق از نوع Cross-sectional بود. بدلیل مبهم بودن نتایج آنژیوگرافی ۶ بیمار از مطالعه خارج شده و نهایتا ۱۹۴ بیمار در مطالعه شرکت کردند. بیماران از نظر ریسک فاکتورها (فشار خون بالا، سابقه فامیلی مثبت، دیابت، هیپرلیپیدمی، سیگار) علائم بالینی، یافت های ECG و نتایج تست ورزش مورد ارزیابی قرار گرفته و در نهایت مورد آنژیوگرافی عروق کرونر قرار گرفتند و براساس نتایج آن به دو گروه سندرم X (کرونر نرمال) و گروه با کرونر غیرطبیعی تقسیم شدند.

یافته ها: از ۱۹۴ بیمار مورد مطالعه ۵۱ بیمار (۲۶,۳%) کرونر طبیعی داشتند. همچنین در ۳۸.۹% زنان آنژیوگرافی شده کرونر طبیعی وجود داشت (در مقایسه با ۲۱.۴ در جامعه مردان (P=۰.۰۱۳)). از نظر فراوانی ریسک فاکتورها در گروه با عروق کرونر نرمال، فشار خون بالا در ۳۷%، هیپرلیپیدمی در ۵۰%، سیگار در ۲۵%، دیابت در ۱۲%، چاقی در ۴۵% و سابقه فامیلی مثبت در ۲۱.۵% موارد دیده شد (در مقایسه فشار خون بالا در ۴۲%، هیپرلیپیدمی در ۵۱%، سیگار در ۳۷%، دیابت در ۲۸%، چاقی در ۴۷% و سابقه فامیلی مثبت در ۴۷% بیماران با کرونر غیرطبیعی وجود داشت). درد در ۲۴% بیماران مبتلا به سندرم X به TNG زیرزبانی پاسخ مطلوب داده بود (در مقایسه با ۷۶% پاسخ در گروه با کرونر غیرطبیعی P=۰.۰۴۹) از نظر Functional class هشتاد و هفت درصد بیماران در کلاس ۱ و ۲ و تنها ۱۳% بیماران در کلاس ۳ و ۴ قرار گرفتند، ۲۶% درد آتیپیکال و پنجاه درصد ECG طبیعی داشتند و همچنین ۵۱% بیماران توانسته بودند تا مراحل ۳ و ۴ تست ورزش را انجام دهند.

نتیجه گیری و توصیه ها: در کل از این مطالعه چنین نتیجه گرفته شد که سندرم X در جامعه زنان شایعتر است، درد با فعالیت ارتباط کمتری دارد (P=۰,۰۱۴)، کمتر به TNG زیرزبانی پاسخ می دهد (P=۰.۰۴۹)، اکثر بیماران سابقه فامیلی بیماری قلبی ندارند و ECG طبیعی در بخش بیشتری از بیماران دیده می شود (P=۰.۰۰). دیابت و فشار خون بطور معنی داری در گروه سندرم X کمتر از گروه غیر نرمال است (فشار خون P=۰.۰۳) و (دیابت P=۰.۰۴).


پرویز دریایی، فرزاد واقف داوری، محمدرضا میر، ایرج حریرچی، حجت سلماسیان،
دوره ۶۵، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۸۶ )
چکیده

در اکثر روش‌های جراحی رزکسیون مری به‌طور روتین از لوله بینی‌معدی استفاده می‌شود. با توجه به عوارض بسیار استفاده از این لوله و زیر سؤال بودن آثار مفیدی که به آن نسبت داده می‌شود و کمبود مطالعات در این زمینه به‌خصوص در بیماران مبتلا به کانسر مری در این مطالعه قصد داریم لزوم استفاده از این لوله را بررسی نماییم.
روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که در انستیتو کانسر بیمارستان امام‌خمینی انجام شد. ۴۰ نفر از مبتلایان به کانسر مری بعد از عمل جراحی ازوفاژکتومی به‌طور تصادفی به دو گروه دارای لوله NG و بدون لوله به‌علاوه تجویز متوکلوپرامید تقسیم ‌شدند. تمام بیماران بعد از عمل تحت درمان با هپارین،رانیتیدین و آنتی‌بیوتیک قرار گرفتند. در مواردی که از لوله NG استفاده نشده بود و در بیمارانی که لوله آنها کشیده شده بود در صورت اتساع شکم یا استفراغ‌های مکرر لوله NGگذاشته شد. CXRبعد از عمل برای تمام بیماران گرفته شد و تمام بیماران تحت فیزیوتراپی تنفسی قرار گرفتند. متغیرهایی که برای هر فرد ثبت می‌شدند شامل زمان دفع اولین گاز، زمان دفع اولین مدفوع، زمان سمع صداهای روده‌ای، تعداد روزهای بستری بعد از عمل، تهوع و استفراغ، اتساع شکم، عوارض ریوی، عوارض زخم، نشت آناستوموز و نیاز به گذاشتن مجدد لوله NG بودند.
یافته‌ها: برای ۲۲ نفر لوله NG گذاشته شد در حالی که در ۱۸ نفر از لوله استفاده نشد. بروز نشت آناستوموز در گروه دارای لوله NG به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه دیگر بود. بقیه عوارض هیچ تفاوتی بین دو گروه نداشتند. میانگین زمان‌ دفع گاز، دفع مدفوع، سمع صداهای روده‌ای و روزهای بستری در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. دو گروه از نظر نیاز به گذاشتن مجدد لوله NG تفاوتی نداشتند. مرگ بعد از عمل تفاوت معنی‌داری در دو گروه نداشت.
 نتیجه‌گیری: استفاده روتین از لوله
 NG بعد از عمل برای تمام بیماران توصیه نمی‌شود و ‌به‌نظر‌ می‌رسد بهتر است در مورد استفاده از این لوله بسته به شرایط هر بیمار تصمیم‌گیری شود



صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by : Yektaweb