تشنج از مهمترین علایم مسمومیت‌ها می‌باشد. با توجه به‌تفاوت در میزان دسترسی افراد به سموم و مواد در مناطق مختلف، مقدار ماده موثره داروهای ساخت کارخانجات مختلف و نیز عدم کنترل در خرید و فروش مواد خطرناک مثل سموم کشاورزی، در این مطالعه به بررسی علل، درمان و پیامد تشنج در بیماران مسموم با مواد تشنج‌زا پرداخته شد.
روش بررسی: مطالعه توصیفی بر روی ۲۲۲۰پرونده بیمار مسموم با سموم تشنج‌زا در سال‌های ۸۲-۱۳۸۰ بستری در بخش مسمومین بیمارستان نور انجام و موارد منجر به تشنج مشخص گردید. اطلاعات شامل سن، جنس، نوع ماده مصرف‌شده، نوع تشنج تونیک کلونیک ژنرالیزه (ایزوله یا پایدار)، داروی کنترل‌کننده تشنج و پیامد مسمومیت در پرسشنامه ثبت و با آزمون‌های ۲ واریانس یک‌طرفه آنالیز گردید. یافته‌ها: از میان ۶۳ بیمار مسموم دارای تشنج، ۳۳ نفر مرد و ۳۰ مورد زن بودند. اکثریت بیماران مسموم دچار تشنج در گروه سنی ۴۰-۱۵ سال قرار داشتند (۲۸ بیمار). شایع‌ترین مسمومیت‌های ایجادکننده تشنج مسمومیت با داروهای ضد افسردگی سه‌حلقه‌ای (۷/۳۹%) سموم ارگانوفسفره (۵/۱۷%)، کاربامازپین (۹/۷%) و سموم ارگانوکلره (۳/۶%) بودند، اما از نظر میزان تشنج‌زایی این مواد، بیشترین میزان تشنج پایدار در مسمومین با سموم ارگانوکلره (۲۵%)، ارگانو فسفره (۷۵/۱۸%)، TCA (۷۵/۱۸%)، و کاربامازپین (۵/۱۲%)، مشاهده گردید. با افزایش سن، تشنج کاهش پیدا می‌کرد. نوع تشنج با نوع ماده ارتباط داشت. بهترین داروی کنترل‌کننده تشنجات میدازولام (۲۵%) بود. مرگ و میر در شش بیمار با و یا بدون عارضه کلیوی مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: تفاوت در نوع مسمومیت‌ها می‌تواند به‌دلیل تفاوت در دسترسی باشد. میدازولام با عوارض کمتر و عدم داشتن منع مصرف در مسمومیت‌ها انتخاب مناسبی جهت کنترل تشنج پایدار است.
