مجله دانشکده پزشکی

بیماری وگنر یک واسکولیت با درگیری راه‌ هوایی ‌فوقانی ‌و ‌تحتانی در ریه ‌است که اغلب اوقات با گلومرولونفریت همراه ‌بوده و از عوارض وخیم بیماری خونریزی منتشر داخل آلوئولی می‌باشد. در این گزارش، تشخیص و درمان اختصاصی و موفقیت‌آمیز در یک بیمار مبتلا به خونریزی منتشر داخلی آلوئولی در زمینه وگنر ارائه شده است.
معرفی بیمار: آقای ۳۶ ساله غیر‌سیگاری به‌علت ضعف، بی‌حالی، هموپتیزی و تنگی نفس مراجعه کرده بود. در آزمایشات به‌عمل آمده افت هموگلوبین و افزایش آنزیم لاکتات دهیدروژناز و c-ANCA داشت. در گرافی قفسه سینه ارتشاح دو طرفه داخل آلوئولی مشهود بود. بیمار با تشخیص خونریزی منتشر داخل آلوئولی (DAH) Diffuse Alveolar Hemorrhage تحت درمان با پالس متیل پردنیزولون، سیکلوفسفامید و پلاسما‌فرز قرار گرفت همچنین از ترانکسامیک اسید تزریقی داخل وریدی جهت کنترل فاز حاد خونریزی استفاده شد.
نتیجه‌گیری: خونریزی ریوی سریعاً به درمان‌های فوق پاسخ داد و بیمار با حال عمومی خوب از بیمارستان مرخص شد و هم‌ ‌اکنون (شش ماه از زمان بستری) حال عمومی او کاملا˝ مطلوب است.

۸۰۰x۶۰۰ زمینه و هدف: نشان داده شده که ترانکسامیک اسید موضعی موجب کاهش میزان خونریزی در اعمال جراحی بزرگ ستون فقرات می‌شود. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر ترانکسامیک اسید موضعی در فضای اپیدورال در خونریزی پس‌از جراحی لامینکتومی می‌باشد.

روش بررسی: ۱۰۰ بیمار که در بخش جراحی اعصاب بیمارستان امام‌خمینی در سال ۸۸-۱۳۸۵ کاندید لامینکتومی بودند به یک مطالعه کارآزمایی بالینی وارد شدند. بیماران بر حسب وسعت عمل جراحی به دو گروه لامینکتومی یک‌طرفه در یک سطح (۵۰n=) و دو طرفه در دو سطح (۵۰n=) تقسیم شدند. سپس بیماران هر گروه به‌صورت تصادفی به دو گروه ترانکسامیک اسید (۲۵n=) و گروه شاهد (۲۵n=) تقسیم شدند. پس از اتمام عمل لامینکتومی و اطمینان از سلامت دورا، برحسب گروه بیمار، mg۲۵۰ ترانکسامیک اسید با حجم کلی ml۵ (در گروه مورد) یا ml۵ آب مقطر (در گروه شاهد) در محل عمل اسپری می‌شد. میزان خون داخل هموبگ در ۲۴ ساعت اول و ۲۴ ساعت دوم و در کل طول مدت اقامت در بیمارستان در دو گروه سنجیده و با یکدیگر مقایسه می‌شد.

یافته‌ها: حجم خونریزی در ۲۴ ساعت اول به‌میزان معنی‌داری در گروه ترانکسامیک اسید کمتر بوده است (۰۰۱/۰p=). همچنین حجم خونریزی در ۲۴ ساعت دوم نیز به‌میزان معنی‌داری در گروه ترانکسامیک اسید نسبت به گروه شاهد کمتر بوده است (۰۰۱/۰p=)، ضمن این‌که طول مدت بستری نیز در گروه ترانکسامیک اسید کوتاه‌تر بوده است (۳۷/۰±۱۶/۲ در برابر ۸۹/۰±۹۶/۲ روز، ۰۰۱/۰p=).

نتیجه‌گیری: در نهایت این‌که ترانکسامیک اسید موضعی در فضای اپیدورال موجب کاهش معنی‌دار خونریزی پس از عمل جراحی لامینکتومی در روزهای یک و دو و خونریزی کلی می‌شود و مدت بستری بیمار را کاهش می‌دهد.

Normal ۰ false false false EN-GB X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴

۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴

زمینه و هدف: تجویز پیرامون عمل ترانکسامیک اسید خون‌ریزی و ترانسفوزیون را پس از اعمال جراحی قلبی کاهش می‌دهد، ولی نتایج در شرایط مختلف متفاوت بوده و از طرفی زمان مناسب تجویز دارو برای حصول به نتیجه مطلوب‌تر مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر ترانکسامیک اسید در کاهش درناژ و نیاز به ترانسفوزیون خون در بیماران کاندیدای عمل جراحی اولیه پیوند عروق کرونر و هم‌چنین تعیین زمان مناسب تجویز این دارو می‌باشد. 

روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی آینده‌نگر دوسوکور ۱۵۰ بیمار کاندیدای عمل جراحی اولیه پیوند عروق کرونر مطالعه شدند. بیماران به‌صورت تصادفی به سه گروه B، mg/kg۱۰ ترانکسامیک اسید قبل، گروه A، همان مقدار دارو پس از بای‌پس قلبی ریوی و گروه C نرمال سالین تقسیم شدند. میزان نیاز به خون آلوژنیک و میزان درناژ لوله‌های سینه‌ای ثبت گردید. 

یافته‌ها: گروه پلاسبو (گروه C) درناژ خونی بیش‌تری در طول ۱۲ ساعت اول بعد از عمل داشت (۲۸۸±۵۰۱ در مقابل ۱۸۴±۳۹۵ در گروه B و ۱۸۱±۳۵۳ میلی‌لیتر در گروه A، ۰۰۴/۰P=). گروه پلاسبو هم‌چنین درناژ بعد از عمل بالاتری داشت (۳۴۷±۸۰۰ در مقابل ۲۷۶±۶۱۴ در گروه B و ۲۲۸±۵۷۷ میلی‌لیتر در گروه A، ۰۰۱/۰P=). میزان نیاز به خون آلوژنیک نیز در گروه کنترل نسبت به دو گروه دیگر بیش‌تر بود (۰۰۱/۰P=). 

نتیجه‌گیری: در بیماران انتخابی کاندیدای عمل جراحی پیوند اولیه عروق کرونر، تجویز تک‌دوز ترانکسامیک اسید قبل و بعد از بای‌پس قلبی ریوی تاثیر یکسانی دارد.