۳۲ نتیجه برای ریوی
محمدحسین سالاری،
دوره ۵۵، شماره ۵ - ( ۲-۱۳۷۶ )
چکیده
قسمت تحتانی دستگاه تنفس یکی از بخش های مهم بدن است که به علت تماس مستقیم آن با محیط خارج در معرض آلودگی با میکروارگانیسم های مختلف می باشد. بعضی از ویروسها و قارچها بعنوان عوامل عفونت زا در ریه مطرحند لیکن همیشه باکتریهای پاتوژن مانند مایکوباکتریوم توبرکولوزیس، استرپتوکوکوس پنومونیه، مایکوپلاسماپنومونیه، استافیلوکوکوس ارئوس، استرپتوکوکوس پیوژنس، هموفیلوس آنفلوانزا، گونه های لژیونلا و غیره ... را عوامل عفونی غالب در این زمینه معرفی می نمایند. در این مطالعه ۲۲۰ نمونه خلط بیماران مشکوک به عفونت ریوی گردآوری شده و از نظر عوامل باکتریال مورد بررسی قرار گرفته است که نتایج بدست آمده بدین صورت است: مایکوپلاسما پنومونیه: ۱۷ مورد ۲۲/۷ درصد، مایکوباکتریوم توبرکولوزیس: - مورد - درصد، استرپتوکوکوس پنومونیه: ۱۷ مورد ۲۲/۷ درصد، کلبسیلا پنومونیه: ۱۲ مورد ۱۶ درصد، هموفیلوس آنفلوانزا: ۱۰ مورد ۱۳/۳ درصد، استافیلوکوکوس ارئوس: ۱۵ مورد ۲۰ درصد، پسودوموناس آئروجینوزا: ۴ مورد ۵/۳ درصد.
حسن رنجبرنژاد اصفهانی،
دوره ۵۶، شماره ۳ - ( ۲-۱۳۷۷ )
چکیده
از اکو داپلر به عنوان یک روش غیرتهاجمی در اندازه گیری فشار شریانی ریوی استفاده می شود. این روش، با روش کاتتریسم استاندارد می باشد، مقایسه شده است. از ۷۵ بیمار کاندید کاتتریسم قلب راست، ۶۲ بیمار که نارسایی تریکوسپید داشتند، مورد بررسی با داپلر قرار گرفته و با استفاده از فرمول برنولی، از روی سرعت جت نارسایی تریکوسپید، فشار شریان ریه محاسبه شد. در این مطالعه برخلاف مطالعات دیگران فشار تخمینی دهلیز راست به گرادیان بدست آمده اضافه نشده و مقایسه نتایج بدست آمده به روش اکوداپلر و کاتتریسم، ضریب همبستگی بالایی را نشان می دهد.
ساسان صابر، ساسان شرقی،
دوره ۵۷، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۷۸ )
چکیده
هدف: با اینکه همواره بر لزوم انجام لاواژ برونکوآلوئولار در تشخیص و تفکیک عفونتهای ریوی مجهول در بیماران بدحال تاکید می شود، ولی این باور نیز وجود دارد که به هنگام لاواژ، ارگانیسم های موجود در مجاری تنفسی فوقانی نمونه های بدست آمده از ریه را آلوده کرده و نتایج بدست آمده را مخدوش می کنند، این مطالعه برای بررسی این مدعا انجام شده است. روش: در یک مطالعه آینده نگر ۴۰ بیمار را که کاندید لاواژ ریه بودند به ترتیب ارجاع برگزیده ابتدا شستشوی حلق و دهان بعمل آورده و بلافاصله لاواژ ریه را انجام می دادیم و هر دو نمونه را جهت کشت ارسال می داشتیم. نتایج: داده های ما دو گروه مختلف را نشان می دهد: گروه اول (۵۵ درصد کل بیماران) دارای فلور نرمال حلقی دهانی و گروه دوم (۴۵ درصد کل) دارای میکروارگانیسم پاتوژن بوده اند. گروه اول تماما دارای فلور نرمال در راههای تنفسی فوقانی بوده اند که در بررسی راههای تنفسی تحتانی آنان نیمی دارای همان فلور بوده و کشت نیم دیگر بیماران منفی بوده است. اما در گروه دوم اکثریت بیماران دارای پاتوژن در محیط تنفسی تحتانی بوده اند در صورتی که کشت محیط فوقانی نیمی از افراد این گروه، منفی بوده است. پیشنهاد: بنظر می رسد که محل اصلی استقرار عفونت ریوی در مناطق پریفرال باشد که برداشت از این منطقه در تایید عفونت، لازم و مفید است و اگر در مواردی شک به انتقال عامل عفونت از حلق به ریه باشد بایستی کشت همزمان از نمونه هر دو منطقه بعمل آید. ضمنا این مطالعه نشان می دهد که ادعای مربوط به لزوم کاربرد ابزارهای گران قیمت و پیچیده، شاید نیاز به برآوردی مجدد داشته باشد.
محمدحسین سالاری، ابوالفضل برخورداری، محمدرضا زاهد پورانارکی،
دوره ۵۷، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۷۸ )
چکیده
در این مطالعه ۱۶۰۰ کارگر کارخانه های نساجی استان یزد را انتخاب نمودیم، ضمن تکمیل پرسشنامه، آنها را از نظر ظرفیت ریوی مورد مطالعه و بررسی قرار دادیم که نتایج بدست آمده بدین صورت است، مبتلایان به اختلال انسدادی تنفسی ۱۵ مورد (۰/۹ درصد)، اختلال محدود کننده تنفسی ۱۶ مورد (۱ درصد)، اختلال توام انسدادی و محدود کننده (میکس) ۵۳ مورد (۳/۳ درصد) و افراد طبیعی ۱۵۱۶ مورد (۹۴/۸ درصد).
رضا علیزاده، وحید ضیائی، علی موافق، مسعود یونسیان، محمدرضا آزادی، افلاطون مهرآئین،
دوره ۶۴، شماره ۱۰ - ( ۷-۱۳۸۵ )
چکیده
بر اساس مطالعات موجود به علت پایین بودن فشار نسبی اکسیژن محیط در ارتفاعات، احتمال وقوع هیپوکسمی بالا می‌رود که این امر بیشتر در افراد غیر بومی و کوهنوردان مشکل آفرین است. این مطالعه پایه جهت بررسی تغییرات تستهای عملکرد ریوی در طی صعود به یک ارتفاع خیلی بلند طراحی گردید.
روش بررسی: این مطالعه در تابستان ۱۳۸۳ در گروهی از دانشجویان صعود کننده به قله سیالان انجام شد. در طی این صعود ۱۰۰۰ دانشجوی ساکن تهران (در ارتفاع ۱۱۵۰ متری) از منطقه الموت (به ارتفاع ۲۸۵۰ متر) به قله سیالان (به ارتفاع ۴۱۵۰ متر) صعود کردند. از بین این دانشجویان براساس حجم نمونه محاسبه شده ۵۶ نفر بصورت تصادفی انتخاب شدند. برای کلیه شرکت‌کنندگان اسپیرومتری با استفاده از دستگاه اسپیرولب II و توسط یک پزشک در ارتفاع محل سکونت و ارتفاع ۴۱۵۰ متر (قله) انجام شد.
یافته‌ها: در مجموع ۵۶ نفر با میانگین سنی ۹/۲۲ ۳/۵ سال و نمایه توده بدنی ۵/۲±۵/۲۱ مورد مطالعه قرار گرفتند. تغییرات FVC، نسبت FVC FEV۱/ و FEF۲۵-۷۵% در قله نسبت به ارتفاع محل سکونت تفاوت معنی‌دار داشتند ولی تغییرات FEV۱ و Peak Flow معنی‌دار نبود. FVC با افزایش ارتفاع کاهش یافته و این کاهش ۴/۲% به ازائ هر ۱۰۰۰ متر افزایش ارتفاع بود. با افزایش ارتفاع نسبت FVC FEV۱/ و FEF۲۵-۷۵% نیز افزایش نشان داد.
نتیجه‌گیری: ظرفیت تنفسی (FVC) با افزایش ارتفاع نسبت به ارتفاع محل سکونت کاهش نشان می‌دهد. نتایج این مطالعه مشابه مطالعات دیگری بود که در محیط حقیقی کاهش فشار ارتفاع انجام شده بود.
غلامرضا صفر پور، محمد علی نوابی شیرازی، حسن رادمهر، مهرداد صالحی، علی اکبر سلیمانی، علی پاشا میثمی، مهدی صنعت کارفر،
دوره ۶۵، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۸۶ )
چکیده
در این مطالعه نتایج عمل فونتان به روش بدون استفاده از ماشین قلب و ریه مصنوعی (off pump) مورد بررسی قرار گرفته و به مقایسه عوارض و نتایج این روش با روش "on pump" پرداخته‌ایم.
روش بررسی: در طی سه سال (۸۳-۱۳۸۰) تعداد ۴۱ بیمار در سنین مختلف که با این روش تحت عمل جراحی فونتان با کاندوئی خارج قلبی قرار گرفتند بررسی شدند. اطلاعات از ICU sheet و پرونده بیماران و سپس طی ویزیت‌های سرپایی جمع‌آوری شدند. در اتاق عمل بعد از بیهوشی و اقدامات اولیه استرنوتومی مدیان انجام شده و با برقراری دو شنت موقت آناستوموز SVC به RPA و سپس آناستوموزهای کاندوئی خارج قلبی به شریان پولمونر و IVC انجام می‌شد. فنستریشن در تقریباً همه بیماران انجام شد. در صورت وجود شنت کار گذاشته شده قبلی در این مرحله شنت بسته می‌شد.
یافته‌ها: در ۴/۲۴% بیماران ما عمل فونتان به‌عنوان اولین عمل تسکینی انجام شد و در سایر موارد بیماران قبلاً یک یا دو مرحله عمل تسکینی در گذشته داشته بودند. در شش مورد (۶/۱۴%) ماشین قلب و ریه استفاده شد که در حدود ۵۰% این موارد استفاده از ماشین قلب و ریه قابل انتظار و یا لازم بود. هیچ بیماری بعد از عمل فونتان نیازمند عمل مجدد به‌علت خونریزی نشد. پلورال افوزیون مداوم در دو مورد مشاهده گردید. مرگ و میر بیمارستانی ۸/۹% بود و در طی مدت پیگیری ۲۴-۲ ماه دو بیمار در کلاس عملکردی NYHAII و سایر بیماران در کلاس یک بودند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که این روش را می‌توان به‌صورت بی‌خطر و با نتایجی حداقل در حد روش سنتی و در مواردی بهتر از روش سنتی به‌کار برد.
محمد یوسف اعرابی مقدم، سید محمود معراجی، حجت مرتضائیان،
دوره ۶۵، شماره ۴ - ( ۴-۱۳۸۶ )
چکیده
تترالوژی فالوت شایع‌ترین آنومالی سیانوتیک مادرزادی قلبی است. پیشرفت‌های اخیر در شناسایی و درمان این بیماران سبب شده است که تعداد زیادی از این بیماران به سنین بلوغ برسند. عملکرد سیستولی و دیاستولی هر دو بطن در تعدادی از بیماران حتی در صورت عمل جراحی ترمیمی کامل بیماران تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار مختل می‌گردد. هدف این مطالعه بررسی عملکرد مرکب و همزمان دیاستولی و سیستولی هر دو بطن با استفاده از اندکس نمایه قلبی به روش داپلر اکوکاردیوگرافی یا Tei Index است.که مرکب از زمانهای ایزوولومیک دیاستولی و زمان جهش بطنی است و یک نمایه از عملکرد کلی بطنی است که به روش داپلر اکوکاردیوگرافی محاسبه می‌شود.
روش بررسی: جمعیت مورد مطالعه ۶۸ بیمار (۳۶ نفر مذکر و ۳۲ نفر مونث) با متوسط سنی ۴± ۵/۷ سال است که سابقه قبلی ترمیم جراحی تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار دارند. این بیماران به طور تصادفی انتخاب و به روش داپلر اکوکاردیوگرافی بررسی شدند.
یافته‌ها :۵۷ بیمار یعنی ۸۴% بیماران مبتلا به نارسایی خفیف و متوسط دریچه ریوی و۱۱ بیمار یعنی ۱۶% بیماران مبتلا به نارسایی شدید دریچه ریوی بودند. اندکس نمایه بطنی در بطن راست به طور مشخصی در بیماران با نارسایی شدید ریوی (۱۸/۰±۵۴/۰)در مقایسه با بیماران با نارسایی خفیف و متوسط( ۱۱/۰±۲۴/۰) افزایش یافته است. (با ۰۱/۰P<) اندکس نمایه بطن چپ نیز در بیماران با نارسایی شدید دریچه ریوی (۲۲/۰±۴۶/۰) در مقایسه با بیماران با نارسایی خفیف تا متوسط دریچه ریوی افزایش یافته است. (۱۴/۰±۳۲/۰ با ۰۵/۰P< ).
نتیجه‌گیری: نارسایی دریچه ریوی یک عارضه شایع و جدی پس از ترمیم تترالوژی فالوت با پچ ترانس آنولار است.
احمد عامری، جمشید انصاری، مجید مختاری، علی چهرئی،
دوره ۶۵، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۸۶ )
چکیده
ایجاد عوارض ریوی به دنبال رادیوتراپی سرطان پستان ثابت شده است و وابسته به حجمی از ریه که در میدان رادیوتراپی قرار می‌گیرد می‌باشد. یکی از راههای بررسی این عوارض تستهای عملکرد ریوی می‌باشد و همراه آن (CLD) Central Lung Distance می‌تواند حجم ریه قرار گرفته در میدان رادیوتراپی را نشان دهد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط CLD و تغییرات حجم‌های ریوی می‌باشد.
روش بررسی: ۵۰ بیمار سرطان پستان که پس از جراحی جهت رادیوتراپی تکمیلی به بیمارستان امام حسین (ع) مراجعه کردند وارد مطالعه شدند. ابتدا برای هر بیمار میزان CLD توسط گرافی سیمولاتور تعیین گردید و بیماران دوز استاندارد ۵۰۰۰-۴۸۰۰ سانتی‌گری را دریافت کردند. تستهای عملکرد ریوی یک بار بلافاصله قبل از رادیوتراپی و سپس یک ماه و سه ماه پس از رادیوتراپی اندازهگیری شد و ارتباط بین CLD و تغییرات تستهای ریوی در فواصل زمانی ذکر شده تعیین گردید.
یافته‌ها: بین میزان FEV۱ و FVC سه ماه پس از درمان و پیش از درمان اختلاف آماری معنی‌داری وجود دارد (به ترتیب ۰۰۱/۰> p، ۰۰۶/۰>p) بین تغییرات FEV۱ سه ماه پس از درمان با CLD (۷۱/۰ = r , ۰۰۱/۰>P) و تغییرات FVC سه ماه پس از درمان با CLD (۵۹/۰= r، ۰۰۱/۰>p) همبستگی مثبت آماری معنی‌داری وجود دارد. همچنین معادلات رگرسیون خطی جهت پیش‌گویی FEV۱ و FVC سه ماه پس از درمان بر اساسFEV۱ وFVC پیش از درمان و CLD طراحی گردید.
نتیجه‌گیری: کاهشFEV۱ و FVC سه ماه پس از درمان رادیوتراپی پستان ایجاد می‌گردد و CLD یک شاخص پیش‌گویی‌کننده مناسب جهت تعیین این کاهش می‌باشد.
علی‌اصغر علوی، کاظم زرگری، محمدباقر رحیم، محمد بنازاده،
دوره ۶۷، شماره ۴ - ( ۴-۱۳۸۸ )
چکیده
۸۰۰x۶۰۰ زمینه و هدف: رزکسیون ریوی یکی از
شایع‌ترین اعمال جراحی قفسه سینه است. دوختن استامپ برونش مسئله مهم و بحث بر‌انگیز
در این نوع جراحی است. دوختن استامپ برونش با استاپلر روشی نسبتاً جدید است که
علاوه بر سرعت انجام کار، جدا شدگی محل بخیه را کم می‌نماید و آلوده شدن محل عمل
را با ترشحات برونش کاهش داده و به‌علاوه عوارض اصلی پس از رزکسیون ریوی که همان نشت
هوای طولانی مدت، که عامل اصلی بستری طولانی مدت بیمار و علت اصلی طولانی‌ماندن لوله
قفسه سینه و ناراحتی بیمار است را کم می‌نماید.
روش
بررسی:
دو گروه ۱۶ نفره از بیماران در کارآزمایی بالینی تصادفی شده با هم مقایسه شدند. در
یک گروه استامپ برونش با استاپلر و در گروه دیگر با دست ترمیم شد. زمان بستن برونش،
زمان عمل، زمان نشت هوا، زمان داشتن لوله قفسه سینه، زمان ترخیص و عوارض در دو
گروه مقایسه شدند.
یافته‌ها: زمان نشت هوا اختلاف
معنی‌داری نداشت ولی درگروه استاپلر بیمار با نشت هوای طولانی وجود نداشت و تعداد
بیماران بدون نشت هوا نیز بیشتر بود. زمان داشتن chest tube در بیماران
گروه استاپلر به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه دستی بود و زمان ترخیص بیماران در
گروه استاپلر کمتر بود.
نتیجه‌گیری: دوختن استامپ برونش با استاپلر در رزکسیون ریوی روش بسیار
مطمئن و کم‌خطر می‌باشد و علاوه بر سریع‌تر بودن، زمان ماندن chest
tube و زمان بستری را کم می‌نماید و از لیک هوای طولانی جلوگیری می‌کند.
Normal
۰
false
false
false
EN-GB
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer۴
مسعود فشارکی، سید محمد جواد ام‌البنین پاک نژاد، رامین کردی،
دوره ۶۸، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۸۹ )
چکیده
<
زمینه
و هدف: در زمینه اهمیت و تاثیر
ورزش بر بیماری
آسم
به‌عنوان یکی از معضلات عمده بهداشتی ایران مطالعات کمی انجام شده است. از اینرو،
مطالعه حاضر با هدف مقایسه‌ی تاثیر ورزش هوازی- مقاومتی و هوازی بر حجم‌های ریوی و کیفیت زندگی بیماران
آسمی تنظیم شد.
روش‌بررسی: ۵۶ بیمار آسمی بعد از دو هفته جلسات آموزشی از نظر علایم حیاتی و تستهای ریوی
بررسی شدند و پرسشنامه کیفیت زندگی سنت جورج را تکمیل کردند. سپس با تقسیم تصادفی
بیماران به دو گروه A و B، به مدت ۱۰ هفته در خانه
گروه اول به ورزش هوازی- مقاومتی و گروه دوم به ورزش هوازی تنها پرداختند. در
انتها مجدداً علایم‌حیاتی و تستهای ریوی و پرسشنامه کیفیت زندگی بررسی و تکمیل
شدند. نهایتاً ۴۲ بیمار مطالعه را به اتمام رساندند.
یافته‌ها: میزان FEV۱ در گروه A از محدوده ۹۸-۲۵ به ۱۰۵-۴۰ و میزان FVC از ۱۰۳-۴۹ به ۱۰۱-۶۹ رسید که به میزان معنی‌داری
افزایش داشته است اما در گروه B تفاوت معنی‌داری مشاهده
نشد. نمره کل پرسشنامه سنت جورج در گروه A از ۷۵-۸ به ۷۷-۲ و در گروه B از ۷۲-۱۱ به ۷۴-۶ رسید که نشانگر بهبود معنی‌داری در نمرات هر دو گروه پس از مداخله
نسبت به پیش از آن است.
نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که انجام منظم و مشخص ورزش‌های
هوازی به تنهایی یا به همراه ورزش‌های مقاومتی در خانه باعث بهبودی در علایم حیاتی
و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آسم خفیف تا متوسط می‌شود. البته تنها همراهی ورزش
هوازی با ورزش مقاومتی است که سبب بهبود برخی شاخص‌های اسپیرومتری می‌گردد. از اینرو
در درمان بیماران آسمی ترکیبی از ورزش‌های هوازی و مقاومتی به‌صورت منظم توصیه می‌شود.
محمدرضا فرحناک، سید‌مسیح میررکنی،
دوره ۶۸، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۸۹ )
چکیده
}
زمینه
و هدف: تراتوم‌ها
تومورهایی هستند که از نئوپلاستیک شدن سلول‌های زایا در طول خطوط سلولی سوماتیک
ایجاد می‌گردند. اکثر تراتوم‌های داخل قفسه صدری در مدیاستن قدامی ایجاد می‌گردند
و تراتوم‌های داخل ریوی بسیار نادر هستند به‌طوری‌که از سال ۱۹۳۹ تاکنون کمتر از
۱۰۰ مورد در کل جهان گزارش شده است.
معرفی بیمار: در این گزارش خانم ۱۹ ساله‌ای را با سابقه چهار ساله
سرفه بدون خلط معرفی خواهیم کرد که مبتلا به تراتوم داخل ریوی در لوب‌های میانی و
فوقانی ریه راست بود که پس از توراکوتومی خلفی- طرفی راست ضایعه به‌طور کامل خارج
شده و مورد بررسی پاتولوژیک قرار گرفته تشخیص تایید گردید.
نتیجه‌گیری:
تراتوم‌های داخل ریه تومورهای نادری هستند که از پاچ سوم حلقی منشا گرفته، در
اکثر موارد به‌صورت ضایعات کیستیک پدیدار شده و از نظر بافت‌شناسی از دو یاسه لایه
جنینی تشکیل می‌گردند. علایم آنها غیراختصاصی و به‌صورت درد سینه، سرفه، هموپتیزی
یا تریکوپتیزی می‌باشد. با توجه به پتانسیل این تومورها در دژنرسانس بدخیم و پارگی
خودبه‌خود در تمام موارد توصیه شده است این تومورها خارج گردند.
عنایت صفوی، بشارت رحیمی، سیروس جعفری، سروش سیفی‌راد، غلامرضا درخشان دیلمی، محمدرضا زاهدپور انارکی، حمیدرضا ابطحی،
دوره ۶۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۰ )
چکیده
زمینه و هدف: اخیرا روش القای خلط به‌عنوان روشی مؤثر و ارزان برای به‌دست آوردن نمونه‌های خلط با کیفیت بالا از بیماران مشکوک به سل ریوی معرفی شده است. بسیاری از پزشکان کشور با این روش آشنا نیستند. این مطالعه تلاشی در جهت آشنایی پزشکان با این روش در بیماران مشکوک به سل ریوی می‌باشد.
روش بررسی: از تیر لغایت بهمن ۱۳۸۹ بیماران دارای شواهد کلینیکی یا رادیولوژیک به‌نفع سل ریوی که قادر به دادن نمونه خلط نبودند، وارد مطالعه شدند. بیماران با استفاده از نبولایزر اولتراسوند و سالین هایپرتونیک ۳% استریل به‌مدت ۲۰ دقیقه تحت القای خلط قرار گرفتند. کیفیت نمونه خلط (نسبت سلول‌های پلی‌مورف به سلول‌های اپیتلیال ≤۲) بررسی شد. اطلاعات بیماران شامل جنس، سن، (±)HIV و شواهد رادیولوژیک مثبت به‌نفع سل ریوی ثبت و تحت آنالیز آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: ۵۰ بیمار مشکوک به سل ریوی وارد مطالعه شدند ]۲۳ مرد (SD±Mean سن ۲۴/۲۰±۲۱/۵۱) و ۲۷ زن (SD±Mean سن ۰۰/۱۸±۴۰/۵۵)[. سرفه شایع‌ترین شکایت منجر به مراجعه در بیماران و شایع‌ترین ضایعه رادیولوژیک انفیلتراسیون و کانسالیدیشن در کلیشه‌ها بود. تست PPD در تعداد ۲۱ (۴۲%) بیمار مثبت گزارش شد (حساسیت ۵/۶۱%، ویژگی ۸/۶۴%، ارزش اخباری مثبت ۳۸%، ارزش اخباری منفی ۷/۸۲%). روش القای خلط در ۹۰% بیماران منجر به تولید نمونه‌های مناسب خلط شد. اسمیر و کشت در ۱۳ (۲۶%) از بیماران مثبت گزارش شد.
نتیجه‌گیری: القای خلط روشی کم تهاجمی و کم هزینه بوده که به‌نیروی انسانی کمی احتیاج دارد و با نتایج رضایت‌بخشی در جهت به‌دست آوردن نمونه‌های خلط با کیفیت بالا از بیماران بدون خلط همراه است.
ابراهیم عامری مهابادی، ایمان قماشی، مسعود میرزاده جواهری، فرشاد نیکویی،
دوره ۶۹، شماره ۵ - ( ۵-۱۳۹۰ )
چکیده
Normal
۰
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه
و هدف: اسکولیوز یکی از شایع‌ترین
دفورمیتی‌های ستون فقرات می‌باشد و موجب کاهش عملکرد ریوی می‌شود. در مورد تغییرات عملکرد ریوی
پس از اصلاح جراحی در اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان اختلاف نظر وجود دارد. هدف از
این مطالعه بررسی تغییرات ریوی پس از جراحی با توجه به نوع جراحی انجام شده در
اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان بود.
روش بررسی: ۶۵
بیمار با تشخیص اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان که در بیمارستان شفا یحیاییان از سال
۱۳۷۶ تا ۱۳۸۶ تحت عمل جراحی اصلاحی ستون فقرات قرار گرفته بودند و اطلاعات مربوط
به آزمون عملکرد ریوی قبل از انجام جراحی آنها موجود بود، وارد مطالعه شدند.
بیماران بر اساس نوع جراحی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول شامل ۲۵ بیمار با
فیوژن خلفی (PSF)، گروه دوم شامل ۲۹ بیمار با فیوژن
قدامی و خلفی توام (ASF+PSF) و گروه سوم شامل ۱۰ بیمار
با فیوژن خلفی به‌علاوه توراکوپلاستی (PSF+Thoracoplasty) بود. مقادیر مطلق و درصد پیش‌بینی
شده ظرفیت حیاتی حداکثر (FVC) و حجم بازدمی ثانیه اول (FEV ۱) قبل از جراحی و در آخرین پیگیری بیمار با هم مقایسه شدند و رابطه
آنها با نوع جراحی، بررسی شد.
یافته‌ها: هیچ رابطه معنی‌داری بین نوع جراحی انجام شده و میزان
تغییرات آزمون عملکردی ریوی وجود نداشت (۰۵/۰P>). میزان FVC و FEV۱ بیماران پس از سپری شدن حداقل دو
سال از زمان جراحی در گروه‌های بیماران همانند مقادیر FVC و FEV۱ قبل از جراحی بود.
نتیجه‌گیری: پس از گذشت حداقل دو سال از زمان جراحی بین روش‌های جراحی
از نظر نتایج آزمون عملکرد ریوی تفاوتی موجود نبود.
پریدخت نخستین داوری، حجت مرتضائیان لنگرودی، حمیدرضا قائمی،
دوره ۶۹، شماره ۸ - ( ۸-۱۳۹۰ )
چکیده
۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه و هدف: تنگی ایزوله دریچه شریان ریوی ۱۰-۸% از نقایص مادرزادی قلب را تشکیل می‌دهد.
این مطالعه برای بررسی نتایج بالن والولوپلاستی پولمونر در کودکان انجام شده است.
روش بررسی: ۷۸ بیمار تحت بالن والولوپلاستی قرار گرفتند.
در پیگیری طی فواصل یک روزه، یک، سه و شش ماهه و یک‌ساله گرادیان سطح دریچه از طریق
اکوکاردیوگرافی اندازهگیری شد. بیماران به دو دسته بدون تنگی ناحیه انفاندیبول و
با تنگی ناحیه تقسیم شدند. گروه با تنگی ناحیه انفاندیبول نیز به دو دسته دریافت‌کننده
ایندرال و بدون ایندرال تقسیم‌بندی شدند.
یافته‌ها: از ۷۸ بیمار، ۳۵ مورد (۹/۴۴%) مونث و ۴۳ مورد (۱/۵۹%) مذکر بودند. وزن بیماران
در محدوده ۸/۸±۱۸/۱۶ کیلوگرم و سن بیماران ۵/۳±۲۹/۴ سال بود. گروه بدون تنگی
انفاندیبولار ۳۳ مورد (۴۳%) و با تنگی انفاندیبولار ۴۵ مورد (۵۷%) این دو گروه از نظر
سن، جنس، وزن، نوع بالن استفاده شده و نسبت سطح بالن به سطح بدن و شدت نارسایی دریچه
ریوی (PR) با هم اختلاف معنی‌داری نداشتند. از میان ۴۵ بیمار با تنگی
انفاندیبول ۲۷ بیمار (۶۰%) به مدت شش ماه تحت دریافت ایندرال قرار گرفتند و ۱۸ بیمار
(۴۰%) ایندرال نگرفتند. در این دو گروه هم بعد از بالن گرادیان به صورت معنی‌داری
افت کرد (۰۰۰۱/۰P<). در گروه دریافت کننده ایندرال سیر نزولی دایمی و شدیدتر بود.
نسبت سطح بالن به سطح بدن با شدت PR متوسط و شدید رابطه معنی‌داری داشت (۰۱۵/۰=P).
نتیجه‌گیری: بالن والولوپلاستی روش درمانی مؤثر برای تنگی پولمونر است. گرادیان باقی‌مانده
در ناحیه انفاندیبول متعاقب بالن والولوپلاستی پولمونر به مرور زمان کاهش پیدا می‌کند.
تجویز ایندرال به تسریع این روند کمک می‌کند.
سیامک حیدرزاده، محمدرضا پورمند، امیر قاسمی، حسین زرین فر، ساسان صابر، طاهره سوری، سید‌حسین میرهندی، مصطفی حسینی، محمد خلیفه‌قلی، نادیا مردانی، سید سعید اشراقی،
دوره ۶۹، شماره ۹ - ( ۹-۱۳۹۰ )
چکیده
۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه و هدف: نوکاردیوز
ریوی یک عفونت نادر و بالقوه تهدیدکننده حیات است که به‌وسیله گونه‌های بیماری‌زای
نوکاردیا ایجاد می‌شود. هدف از انجام این مطالعه جداسازی و تشخیص نوکاردیا با استفاده
از روش‌های متداول و به‌دنبال آن ارزیابی روش‌ها و توسعه و بهینه‌سازی یک روش سریع
و جدید به‌منظور شناسایی گونه‌های بالینی نوکاردیا بود.
روش
بررسی: در این مطالعه، ۱۸۰ نمونه لاواژ از بیماران بستری در
بیمارستان دکتر شریعتی تهران طی ۱۲ ماه (خرداد ۱۳۸۹ تا خرداد ۱۳۹۰) جمع‌آوری
گردید. از این تعداد، ۱۰۳ بیمار (۲۲/۵۷%) مرد و ۷۷ بیمار (۷۸/۴۲%) زن بودند. نمونه‌ها
در آزمایشگاه کشت و کلنی‌های رشدیافته خالص‌سازی و تعیین گونه شدند. همچنین
پرایمرهای NG۱ و NG۲ برای تکثیر قطعه ۵۹۸ جفت
باز ۱۶S rRNA اختصاصی جنس نوکاردیا استفاده شد.
یافته‌ها: پس از کشت نمونه‌ها و خالص‌سازی آنها پنج سوش خالص به‌دست
آمد (۷۸/۲%). بر اساس آزمایشات بیوشیمیایی و اختصاصی، هر پنج نمونه متعلق به نوکاردیا
آستروئیدس کمپلکس بود. همچنین پس از استخراج DNA و انجام آزمایش PCR بر روی نمونه‌های جمع‌آوری‌شده، ۱۹ نمونه
(۵۶/۱۰%) توسط این آزمایش مثبت تشخیص داده شد.
نتیجه‌گیری: تشخیص سریع و
دقیق گونه‌های نوکاردیا برای درمان عفونتهای شدید و نیز پیش‌گیری از ایجاد آبسه
مغزی، ضروری است. این مطالعه نشان داد که روش PCR در مقایسه با کشت و تستهای بیوشیمیایی حساسیت و دقت بالاتری در شناسایی نوکاردیا
دارا می‌باشد. با توجه به سرعت، دقت، حساسیت و اختصاصی بودن بالای روش‌های
مولکولی، بهتر است در آینده از این تکنیک به‌همراه سایر متدهای فنوتیپیک در تشخیص
نوکاردیا در آزمایشگاه‌ها، مراکز درمانی و تحقیقاتی استفاده نماییم.
سهیلا سرمدی، نرگس ایزدی‌مود، بنفشه رجبیان،
دوره ۷۰، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۱ )
چکیده
۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه و هدف: علی‌رغم اینکه سرطان آندومتر شایع‌ترین بدخیمی دستگاه تناسلی خانم‌ها می‌باشد اما هنوز ابهاماتی در مکانیسم‌های زمینه‌ساز پاتوژنز این بدخیمی وجود دارد. کارسینوم آندومتریویید آندومتر به دو نوع تیپ I که وابسته به استروژن بوده (آندومتریویید آدنوکارسینوم) و تیپ II (غیروابسته به استروژن) تقسیم گردیده، که هورمون استروژن را به‌عنوان القا‌کننده هیپرپلازی و در نهایت آدنوکارسینوم تیپ I و هورمون پروژسترون را آنتاگونیست این روند به‌عنوان ممانعت‌کننده و حتی درمان‌کننده در این نوع آدنوکارسینوم تلقی می‌کنند.
روش بررسی: تعداد ۴۷ نمونه کورتاژ آندومتر شامل ۲۳ نمونه انواع آندومتر هیپرپلاستیک (۱۲ مورد هیپرپلازی ساده، پنج مورد هیپرپلازی پیچیده بدون آتیپی و شش مورد هیپرپلازی پیچیده با آتیپی) و ۲۴ مورد کارسینوم آندومتریال انتخاب و رنگ‌آمیزی برای گیرنده‌های استروژن و پروژسترون به‌روش ایمونوهیستوشیمی بر روی بلوک‌های پارافینی صورت گرفت و با توجه به درصد رنگ‌آمیزی مثبت، بروز گیرنده‌های استروژن و پروژسترون درجه‌بندی شد.
یافته‌ها: از ۲۴ مورد کارسینوم آندومتریویید، گیرنده پروژسترون در ۱۸ (۷۵%) مورد رنگ گرفت و در تمامی ۲۳ (۱۰۰%) مورد انواع هیپرپلازی گیرنده پروژسترون رنگ گرفت، که تفاوت معنی‌داری در بروز رسپتور پروژسترون بین این دو گروه به‌دست آمد (۰۲۳/۰P=). همچنین ۱۸ مورد (۷/۸۵%) انواع هیپرپلازی دارای شدت رنگ‌پذیری ۳+ برای گیرنده پروژسترون بودند ولیکن در ۱۷ مورد (۸/۷۰%) موارد کارسینوم آندومتریال شدت رنگ‌پذیری ۳+ به‌دست آمد و این تفاوت معنی‌دار بود (۰۲/۰P=).
نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات مهاری پروژسترون و پرولیفراسیون اپیتلیال و افزایش بروز گیرنده‌های پروژسترونی در هیپرپلازی آندومتر در مقایسه با کارسینوم آندومتریال آندومتر استفاده از پروژسترون درمان انتخابی برای هایپرپلازی آندومتر محسوب می‌شود.
ابراهیم حسنی، علیرضا ماهوری، حمید مهدی‌زاده، حیدر نوروزی‌نیا، میر موسی آقداشی، محمد سعیدی،
دوره ۷۰، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۱ )
چکیده
۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴
زمینه و هدف: تجویز پیرامون عمل ترانکسامیک اسید خونریزی و ترانسفوزیون را پس از اعمال جراحی قلبی کاهش می‌دهد، ولی نتایج در شرایط مختلف متفاوت بوده و از طرفی زمان مناسب تجویز دارو برای حصول به نتیجه مطلوب‌تر مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر ترانکسامیک اسید در کاهش درناژ و نیاز به ترانسفوزیون خون در بیماران کاندیدای عمل جراحی اولیه پیوند عروق کرونر و همچنین تعیین زمان مناسب تجویز این دارو می‌باشد.
روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی آینده‌نگر دوسوکور ۱۵۰ بیمار کاندیدای عمل جراحی اولیه پیوند عروق کرونر مطالعه شدند. بیماران به‌صورت تصادفی به سه گروه B، mg/kg۱۰ ترانکسامیک اسید قبل، گروه A، همان مقدار دارو پس از بای‌پس قلبی ریوی و گروه C نرمال سالین تقسیم شدند. میزان نیاز به خون آلوژنیک و میزان درناژ لوله‌های سینه‌ای ثبت گردید.
یافته‌ها: گروه پلاسبو (گروه C) درناژ خونی بیش‌تری در طول ۱۲ ساعت اول بعد از عمل داشت (۲۸۸±۵۰۱ در مقابل ۱۸۴±۳۹۵ در گروه B و ۱۸۱±۳۵۳ میلی‌لیتر در گروه A، ۰۰۴/۰P=). گروه پلاسبو همچنین درناژ بعد از عمل بالاتری داشت (۳۴۷±۸۰۰ در مقابل ۲۷۶±۶۱۴ در گروه B و ۲۲۸±۵۷۷ میلی‌لیتر در گروه A، ۰۰۱/۰P=). میزان نیاز به خون آلوژنیک نیز در گروه کنترل نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود (۰۰۱/۰P=).
نتیجه‌گیری: در بیماران انتخابی کاندیدای عمل جراحی پیوند اولیه عروق کرونر، تجویز تک‌دوز ترانکسامیک اسید قبل و بعد از بای‌پس قلبی ریوی تاثیر یکسانی دارد.
محمدپارسا حسینی، حمید سلطانیان‌زاده، شهرام اخلاق‌پور، علی جلالی، مهرداد بخشایش کرم،
دوره ۷۰، شماره ۴ - ( ۴-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هد ف: بیماری های ریوی و در رأس آن سرطان ریه از شای ع ترین و خطرنا ک ترین بیماری هایی هستند که
روزانه افراد زیادی را به کام مرگ م ی کشانند. در این مقاله یک سیستم کمک تشخیصی مکانیزه جهت شناسایی
ندول های ریوی به عنوان یکی از علایم اصلی بیماری های ریه ارایه خواهد شد.
روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی ۲۵ بیمار ریوی مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری تهران که در تصاویر
آن ها ندول ریوی مشاهده گردید به طور تصادفی به دو گروه مورد با جمعیت پانزده ( ۹ زن و شش مرد با HRCT
۳۹ سال ) ±۴/ ۴۳ سال ) و گروه ناظر با جمعیت ده (شش زن و چهار مرد با میانگین سنی ۹۱ ±۵/ میانگین سنی ۶۳
تقسیم شدند . با اعمال روش های پردازش و تحلیل تصاویر پزشکی و استفاده از الگوریتم های شناسایی آماری الگو
سیستمی مکانیزه جهت شناسایی خودکار ندول ریوی ارایه گردید.
یافت هها: به وسیله رو ش های بخش بندی تصاویر پزشکی نسج اصلی ریه ها از بقیه تصاویر دو بعدی جدا شدند . در
مرحله بعد موارد مشکوک شامل رگ، برونش، ندو ل و غیره به صورت رنگی برچسب گرفتند . سپس ویژگی های
مشخصه ندول ها به دست آمدند . در نهایت جهت کلاسه بندی با استفاده از شبکه عصبی مصنوعی ندو لهای موجود در
تصویر از بقیه موارد تفکیک و مشخص گردیدند.
.در
مرحله بعد موارد مشکوک شامل رگ، برونش، ندو ل و غیره به صورت رنگی برچسب گرفتند . سپس ویژگی های
مشخصه ندول ها به دست آمدند . در نهایت جهت کلاسه بندی با استفاده از شبکه عصبی مصنوعی ندو لهای موجود در
تصویر از بقیه موارد تفکیک و مشخص گردیدند
نتیجه گیری: با توجه به پیچیدگی و ساختارهای متنوع ندو ل ها و تعد اد زیاد تصاویر س ی تی مربوط به کات های مختلف
ریه، پیدا کرد ن ندول ریوی از میان موارد مشکوک کاری دشوار، زمان بر و با احتمال خطای انسانی برای پزشکان
ندول ریوی را از موارد مشکوک آشکار ساخته است. (P<۰/ متخصص می باشد. خروجی سیستم پیشنهادی به خوبی..
سید وحید حیدری، سید محمود رمک هاشمی، عنایت‌الله عباس‌نژاد، فاطمه عباسی گراوند، بتول قربانی یکتا،
دوره ۷۰، شماره ۵ - ( ۵-۱۳۹۱ )
چکیده
}
زمینه و هدف: دانستن
عوامل مرتبط با عوارض ریوی و شکست در اکستوباسیون در جراحی‌های مغزی می‌تواند در
جلوگیری از ابتلا به این عوارض موثر باشد مطالعه حاضر به بررسی ریسک فاکتورها و
شیوع عوارض ریوی و شکست اکستوباسیون در جراحی‌های داخل جمجمه‌ای می‌پردازد.
روش
بررسی: تعداد ۲۵۴ بیمار تحت اعمال جراحی اینتراکرانیال را در
بیمارستان فیروزگر، در سال ۸۹-۱۳۸۷، به‌طور گذشته‌نگر مطالعه نمودیم.
یافته‌ها: عوارض ریوی
در بیماران با شکست اینتوباسیون (۰۰۲/۰P=)،
تهویه مکانیکی به‌مدت بیش از ۲۴ ساعت (۰۰۱/۰P=)،
فشار خون (۰۰۱/۰P=)، مصرف سیگار (۰۴۰/۰P=)،
نیاز دوباره به جراحی (۰۰۳/۰P=) و مورتالیتی (۰۰۱/۰P=) بیشتر بود.
نتیجه‌گیری: مدت زمان بیهوشی، مدت زمان جراحی، نیاز به اینتوباسیون و
مدت زمان آن و نیز مدت زمان اقامت در ICU از ریسک عوامل
مرتبط با عوارض ریوی بوده و هوشیاری قبل از جراحی و شکست اینتوباسیون به‌طور مستقل
از سایر متغیرها با عوارض ریوی همراه هستند.
ستار استادهادی، اعظم بختیاریان، یاسر عزیزی، وحید نیکویی،
دوره ۷۱، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف: از مواد نانو به‌صورت وسیعی در زندگی روزمره استفاده می‌شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی سمیت ریوی نانو ذره دی‌اکسید‌تیتانیوم (TiO۲) در خرگوش می‌باشد.
روش بررسی: در این بررسی ۱۸ خرگوش نر به‌صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه‌های اول و دوم µl۵۰ از محلول نانودیاکسیدتیتانیوم با اندازه nm۲۰ را به‌ترتیب با دوزهای ۵۰ و mg/kg۱۰۰ به‌صورت تزریق تدریجی داخل نای دریافت کردند. گروه سوم فقط µl۵۰ نرمال سالین دریافت کرد. در زمانهای قبل از تزریق و روزهای ۱۰، ۱۷ و ۲۴ پس از تزریق، از قفسه‌سینه عکس رادیوگرافی تهیه شد. در روز ۲۴ پس از تزریق، حیوانات بیهوش شده و نمونه‌گیری از خون و بافت ریه انجام گردید.
یافته‌ها: بررسی رادیوگرافی نشان داد که در گروه‌های دریافت‌کننده نانودیاکسیدتیتانیوم نسبت به گروه کنترل افزایش پیش‌رونده‌ای در فیبروز ریوی مشاهده می‌گردد که این رخداد در روز ۲۴ بعد از تزریق به حداکثر رسید. در بررسی میکروسکوپی، افزایش سلول‌های التهابی در بافت بینابینی ریه و همچنین آمفیزم ریوی مشاهده گردید. در گروه‌های دریافت‌کننده نانودیاکسیدتیتانیوم میزان آنزیم‌های کبدی، گلبول‌های سفید و هماتوکریت نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (۰۵/۰P≤). در مورد غلظت پلاسمایی کراتینین تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های مختلف مشاهده نشد (۰۵/۰P>).
نتیجه‌گیری: موارد فوق نشان داد که نانو ذرات دی‌اکسید‌تیتانیوم قادر به ایجاد فیبروز و التهاب ریوی و نیز افزایش آنزیم‌های کبدی و سلول‌های التهابی می‌باشند.
