Keyvanara M, Satari M, Jangi M, Sharbafchizadeh N, Rahele R. Prediction of the Iranians self-care in terms of communication pattern of their individual and social characteristics in face of Covid-19 pandemic-2020. Tehran Univ Med J 2020; 78 (9) :589-597
URL:
http://tumj.tums.ac.ir/article-1-10826-fa.html
کیوانآرا محمود، ستاری محمد، جنگی مجید، شعربافچیزاده نسرین، سموعی راحله. پیشبینی خودمراقبتی مردم ایران در مواجهه با پاندمی کووید 19 بر حسب الگوهای ارتباطی
ویژگیهای فردی اجتماعی آنها 1399. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران. 1399; 78 (9) :589-597
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-10826-fa.html
1- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
2- مرکز تحقیقات فناوری اطلاعات در امور سلامت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
3- مرکز تحقیقات مدیریت و اقتصاد سلامت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده: (1575 مشاهده)
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت مصونیت در بیماریهای پاندمیک این مطالعه باهدف پیشبینی خودمراقبتی مردم ایران در مواجهه با پاندمی کووید 19 انجام شد.
روش بررسی: مطالعه بهصورت پیمایشی بر روی 1056 نفر از بزرگسالان 18 سال و بیشتر، در استانهای مختلف ایران از طریق فرم پاسخگویی به سوالهای آنلاین (9/0a=، 40(n= و طی چهار روز در شبکههای اجتماعی در فروردین 1399 انجام شد. دادهها با استفاده از Student's t-test، Analysis of variance و تکنیک درخت تصمیم در دادهکاوی تحلیل شد.
یافتهها: یافتهها نشان داد میانگین نمره خودمراقبتی در زنان، افراد با تحصیلات بیشتر، زنان متاهل، زنان گروه سنی 41 تا 55 سال، افراد خانهدار و برخی مشاغل دیگر در حد خیلی زیاد گزارش شد، درحالیکه میانگین نمره خودمراقبتی گزارش شده در مردان مجرد با مدرک دیپلم، در حد متوسط بوده است. در مجموع، میانگین نمره خودمراقبتی گزارش شده در زنان بیشتر از مردان (0001/0P<) و در تحصیلکردهها بیشتر از کمسوادترها (007/0=P) بوده است. ضمن این که بین نمره خودمراقبتی پاسخگویان بر حسب وضعیت تاهل و وضعیت اشتغال آنها تفاوت معنادار مشاهده نشد.
نتیجهگیری: در یک نتیجهگیری کلی میتوان بیان کرد برخی گروهها ازجمله زنان میانسال، به خودمراقبتی در مواجهه با بیماری کووید 19 اهمیت خیلی بیشتری دادهاند و این اهمیت برای مردان جوان کمتر بوده است. یافتههای این مطالعه به شناسایی گروههای در معرض خطر بیشتر ابتلا به بیماری، و همچنین شناسایی گروههایی که از همکاری آنها برای مدیریت موفقتر بیماریهای واگیر در سطح خانواده و بهدنبال آن اجتماع میتوان بهره گرفت انجامید.