مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: پزشکی ورزشی در ایران رشته ای نوپا محسوب می شود. به منظور آگاهی از وضعیت کلی آسیبهای ورزشی در اسکی بازان ایرانی این مطالعه صورت گرفت.

مواد و روشها: اسکی بازانی که در فصل زمستان 78 و بهار 79 در پیست اسکی شمشک دچار آسیب دیدگی شدند، سرشماری و مورد معاینه قرار گرفتند.

یافته ها: در بررسی به عمل آمده از تاریخ 78/10/17 تا 79/1/15، از بین 32050 نفر افرادی که در پیست اسکی کرده بودند 71 نفر به عنوان آسیب دیده شناسایی و 76 مورد آسیب در آنها تشخیص داده شد و میزان بروز آسیب 2/3 آسیب در 1000 اسکی باز تشخیص داده شد. از بین اعضای آسیب دیده زانو با 32 درصد و سروگردن با 20 درصد از موارد آسیب دیدگی بزرگترین سهم را به خود اختصاص داده بودند. از بین عناصر تشریحی زانو، لیگمان کولترال مدیال و لیگمان کروشیت قدامی به ترتیب با 28 درصد و 20 درصد بیشترین موارد را شامل شدند. در این مطالعه رابطه معنی داری بین عواملی چون عدم انجام نرمش قبل از اسکی خستگی ورزشکار و زمان اسکی (ابتدا یا انتهای فصل) از یکسو و شیوع آسیبها ازسوی دیگر یافت نشد؛ با اینحال صدمات سروگردن بر خلاف ضایعات زانو بیشتر در پایان فصل رخ داده بودند (P<0.01). از بین آسیب دیدگان 26/7 درصد مبتدی بوده و 21 درصد از آنها از وسایل کرایه استفاده می کردند. اگرچه احتمالا این دو عامل در بروز آسیب ورزشی در اسکی بازان موثرند ولی با توجه به نوع مطالعه در مورد تاثیر مبتدی بودن و یا استفاده از وسایل کرایه بر روی شیوع آسیبها نمی توان اظهار نظر قطعی نمود.

 نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج فوق نشاندهنده لزوم انجام مطالعات گسترده تر در این مورد و تعیین عوامل تاثیرگذار بر روی آسیب دیدگیهای اسکی بازان بخصوص صدمات زانو می باشد. با توجه به نتایج این مطالعه رعایت بیشتر نکات بازدارنده در رابطه با آسیبهای زانو و آموزش کاملتر این نکات به ورزشکاران توصیه می گردد. از سوی دیگر استفاده از کلاه ایمنی به خصوص در اواخر فصل اسکی که برف پیست شل تر می شود ضروری به نظر می رسد.