مجله دانشکده پزشکی

استفراغ پس از عمل یک عارضه شایع است که تمامی متخصصان بیهوشی با عوارض و مشکلات ناشی از آن آشنا می باشند لذا تحقیقات دامنه داری در جهت شناخت بیشتر عوامل موثر بر میزان بروز تهوع و استفراغ پس از عمل و روشهای جلوگیری و درمان آن صورت گرفته است که البته کافی نیست و نیاز به ادامه این تحقیقات با پیشرفت سریع روشهای نوین بیهوشی و ابداع و تولید داروهای جدیدتر محسوس می باشد. در این مطالعه که کوهورت و آینده نگر می باشد 400 کودک 3 تا 12 ساله که جهت اعمال جراحی عمومی (غیر از چشم، گوش، توراکس و قسمت فوقانی شکم) و اعمال ارتوپدی به اتاقهای عمل بیمارستان حضرت امام (ره) و مرکز طبی کودکان آورده شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. از این میان 200 نفر از کودکان دارای والدین سیگاری بوده و طبق تعریف در گروه پاسیو اسموکر قرار گرفتند و 200 نفر دیگر غیرسیگاری بودند. حتی الامکان سعی شد بیماران در دو گروه از لحاظ جنس، سن، نوع عمل (ارتوپدی، جراحی عمومی) یکسان سازی شوند و در نهایت اطلاعات مربوط به هر فرد در پرسشنامه ای که به همین منظور آماده شده بود جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد میزان بروز استفراغ پس از عمل در جمعیت مورد مطالعه 19/5 درصد بود که تفاوت محسوس بین دو گروه از این لحاظ دیده نشد. همچنین نتایج بررسی نشان داد بیمارانی که طول مدت عمل آنها بیش از 2 ساعت بود با میزان بالاتری از استفراغ پس از عمل مواجه گردیدند. همینطور در گروه بیماران پاسیو اسموکر افرادی که تحت تهویه کنتروله قرار گرفتند بیشتر دچار استفراغ پس از عمل شدند. غیر از این موارد بیماران چه از لحاظ جنس، نوع عمل و ... تفاوت بارزی از لحاظ استفراغ پس از عمل با یکدیگر نداشتند. بطور خلاصه، در صورتیکه طول عمل بیش از 2 ساعت باشد و یا در حین عمل بیمار نیاز به تهویه مکانیکی داشته باشد، تهوع و استفراغ بعد از عمل در کودکان پاسیو اسموکر بیش از کودکانی که والدین غیرسیگاری دارند مشاهده می شود.