مجله دانشکده پزشکی

بین سالهای 1371 تا 1379، از ده بیمار مبتلا به سندرم تونل رادیال، 9 بیمار تحت عمل جراحی آزادسازی شاخه عمقی عصب رادیال قرار گرفتند که 8 نفر از آنها به مدت حداقل 10 ماه تحت پی گیری و معاینات بعدی بودند. یک بیمار بدون عمل جراحی بهبود یافت. نیمی از بیماران دچار درد و همگی آنها دچار درجاتی از فلج در مسیر شاخه عمقی عصب بین استخوانی خلفی بودند. بیماری بطور متوسط 26 ماه بعد از شروع علایم تشخیص داده شده بود. 3 نفر از بیماران دچار بیماری اندوکرین همراه و 2 نفر از بیماران دچار نوروپاتی فشاری بصورت همراه بودند. 8 نفر از بیماران به صورت روزمره کارهای سنگین و حرکات چرخشی مکرر با دست مبتلا انجام می دادند. در تمامی بیماران الکترومیوگرافی تایید کننده سندرم تونل رادیال بود. محل درگیری عصب در 4 بیمار در ناحیه قوس Frohse و در یک مورد به علت تومور بدخیم نسج نرم واقع شده بود. در 4 مورد عصب در بیش از یک ناحیه تحت فشار قرار داشت. بعد از عمل جراحی در 8 بیماری که تحت پی گیری طولانی مدت قرار داشتند، درد در تمام موارد از بین رفت ولی فلج تنها در نیمی از موارد بهبود یافت. براساس معیارهای Ritts، در 50% از این 8 بیمار نتیجه خوب و در 50% نتیجه بد بدست آمد. تمام نتایج بد به علت عدم بهبودی در فلج عضلات مبتلا بود. یک نفر از 4 بیماری که بدنبال آزادسازی عصب، فلج آنها بهبود پیدا نکرده بود، به علت انجام تاندون ترانسفر همزمان، از نتیجه عمل جراحی راضی بود. در عمل جراحی آزاد کردن تونل رادیال، لازم است که تمام مسیر کانال تحت بررسی قرار گیرد و عصب در سرتاسر مسیر آزاد شود.