مجله دانشکده پزشکی

در این بررسی برای 55 بیمار به مدت شش سال بیهوشی در وضعیت نشسته انجام گرفته است زیرا جراح کمتر دسترسی به محل ضایعه دارد و موجب صدمه به نسوج اطراف آن می شود. جهت پیشگیری از افزایش بیشتر فشار داخل جمجمه در بیماران به علت وخامت حال عمومی یک هفته قبل از بیهوشی و عمل جراحی تومور، شنت ونتریکولوآتریال (ventriculoatrial) راست گذاشته شد و برای جلوگیری و اصلاح سقوط فشار خون بانداژ اندام تحتانی بعد از القای بیهوشی در موقع تغییر وضعیت از حالت طاقباز به حالت نشسته انجام شد. قبل از بیهوشی به منظور کنترل فشار وریدی و کشیدن هوا از دهلیز راست در موارد آمبولی هوایی، دستگاه اندازه گیری فشار وریدی مرکزی که سر کاتتر آن در دهلیز راست قرار می گیرد برای تمام بیماران گذاشته شد. پیش داروی (premedication) بیهوشی برای تمام بیماران آتروپین و پتیدین بوده و القای بیهوشی با تیوپنتون و سوکسینیل کولین و تنفس خودبخودی انجام گرفته که در موقع کرانیوتومی از تنفس کنترله با تزریق داروی شل کننده عضلانی غیر دپلاریزان بکار رفته و برای ادامه بیهوشی از هالوتان و N2O استفاده شده است. با تمهیدات لازم در روش بیهوشی و دقت مراقبت جراح در موقع کرانیوتومی، آمبولی هوایی که تهدید کننده حیات بیمار می باشد رخ نداد و همه بیماران این وضعیت را بدون سقوط فشار خون تحمل نموده و با حال عمومی خوب به بخش منتقل شدند.