دوره 71، شماره 4 - ( تيرماه 1392 )
جلد 71 شماره 4 صفحات 223-216 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jabalameli M, Rahbar M, Radi M, Hadi H. The results of high tibial open wedge osteotomy in patients with varus deformity . Tehran Univ Med J 2013; 71 (4) :216-223
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-5262-fa.html
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-5262-fa.html
جبل عاملی محمود، رهبر محمد، رادی مهران، هادی حسینعلی. بررسی نتایج استئوتومی باز پروگزیمال تیبیا در بیماران مبتلا به دفورمیتی واروس . مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران. 1392; 71 (4) :216-223
محمود جبل عاملی1 
، محمد رهبر2 ، مهران رادی* 3، حسینعلی هادی2
، محمد رهبر2 ، مهران رادی* 3، حسینعلی هادی2
1- بیمارستان شفا یحیاییان دانشگاه علوم پزشکی تهران
2- بیمارستان شفا یحیاییان دانشگاه علوم پزشکی تهران
3- بیمارستان شفا یحیاییان دانشگاه علوم پزشکی تهران ،meh_radi@yahoo.com
2- بیمارستان شفا یحیاییان دانشگاه علوم پزشکی تهران
3- بیمارستان شفا یحیاییان دانشگاه علوم پزشکی تهران ،
چکیده: (8653 مشاهده)
زمینه و هدف: استئوتومی گوه باز یکی از مهم‌ترین درمان‌ها در درمان دفورمیتی تیبیا است که به منظور اصلاح واروس و بهبود علایم و نشانه‌های بیماران صورت می‌گیرد. هدف از مطالعه حاضر بررسی نتایج عمل استئوتومی در بیماران با دفورمیتی واروس است.
روش بررسی: این مطالعه به صورت یک مطالعه گذشته‌نگر برروی نتایج عمل 29 بیمار که در فاصله زمانی سال‌های 83 تا 89 تحت عمل جراحی عمل استئوتومی پروگزیمال تیبیا قرار گرفته‌اند انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن کم‌تر از 60 سال، فعالیت فیزیکی زیاد همراه با دفورمیتی واروس و درگیری کمپارتمان داخلی زانو بود. بیماران با وزن زیاد، مبتلایان به درد پاتلوفمورال، سیگاری بودن، آسیب کمپارتمان خارجی، دفورمیتی بیش‌تر از 20 درجه، محدودیت اکستنشن و دامنه حرکت کم‌تر از 90 درجه از مطالعه حذف شدند.
یافته‌ها: 14 نفر از بیماران زن بودند. سن تمام بیماران کم‌تر از 50 سال بود (88/10±64/27). مدت زمان پی‌گیری بیماران 7-2 سال (7/1±33/4) بود. میزان درد در همه بیماران کاهش یافته بود. در تمام بیماران گرافت استخوانی اتولوگ (Autologus) استفاده‌شده در 15 زانو از گچ‌گیری (5/41%) و بقیه از T.Buttress plate جهت Fixation شکستگی استفاده شد. به‌طورکلی اندکس IKDC و Modified Larson در هر دو گروه واروس اولیه و ثانویه نسبت به قبل از عمل جراحی افزایش پیدا کرده بود ولی تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها نبود (05/0P>).
نتیجه‌گیری: استئوتومی به روش گوه باز می‌تواند باعث نتایج رضایت‌بخشی در یافته‌های کلینیکال بیماران مبتلا به استئوآرتریت دژنراتیو اولیه کمپارتمان داخلی زانو گردد. این روش هم‌چنین باعث اصلاح دفورمیتی و بهبود علایم رادیولوژیک در بیماران می‌شود.
روش بررسی: این مطالعه به صورت یک مطالعه گذشته‌نگر برروی نتایج عمل 29 بیمار که در فاصله زمانی سال‌های 83 تا 89 تحت عمل جراحی عمل استئوتومی پروگزیمال تیبیا قرار گرفته‌اند انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن کم‌تر از 60 سال، فعالیت فیزیکی زیاد همراه با دفورمیتی واروس و درگیری کمپارتمان داخلی زانو بود. بیماران با وزن زیاد، مبتلایان به درد پاتلوفمورال، سیگاری بودن، آسیب کمپارتمان خارجی، دفورمیتی بیش‌تر از 20 درجه، محدودیت اکستنشن و دامنه حرکت کم‌تر از 90 درجه از مطالعه حذف شدند.
یافته‌ها: 14 نفر از بیماران زن بودند. سن تمام بیماران کم‌تر از 50 سال بود (88/10±64/27). مدت زمان پی‌گیری بیماران 7-2 سال (7/1±33/4) بود. میزان درد در همه بیماران کاهش یافته بود. در تمام بیماران گرافت استخوانی اتولوگ (Autologus) استفاده‌شده در 15 زانو از گچ‌گیری (5/41%) و بقیه از T.Buttress plate جهت Fixation شکستگی استفاده شد. به‌طورکلی اندکس IKDC و Modified Larson در هر دو گروه واروس اولیه و ثانویه نسبت به قبل از عمل جراحی افزایش پیدا کرده بود ولی تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها نبود (05/0P>).
نتیجه‌گیری: استئوتومی به روش گوه باز می‌تواند باعث نتایج رضایت‌بخشی در یافته‌های کلینیکال بیماران مبتلا به استئوآرتریت دژنراتیو اولیه کمپارتمان داخلی زانو گردد. این روش هم‌چنین باعث اصلاح دفورمیتی و بهبود علایم رادیولوژیک در بیماران می‌شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
