دوره 72، شماره 3 - ( خرداد 1393 )
جلد 72 شماره 3 صفحات 180-174 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Moaieri H, Modarresi Mosalla Z, Shariat M, Haghshenas Z, Naderi F. Influence of GnRH analogue on body mass index in girls with precocious puberty: a prospective study. Tehran Univ Med J 2014; 72 (3) :174-180
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-6036-fa.html
URL: http://tumj.tums.ac.ir/article-1-6036-fa.html
مؤیری حشمت، مدرسی مصلی زینب، شریعت مامک، حق‌شناس زهرا، نادری فریبا. تاثیر درمان با آنالوگ‌های طولانی‌اثر گنادوتروپین بر اندکس توده بدنی در دختران دچار بلوغ زودرس. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران. 1393; 72 (3) :174-180
حشمت مؤیری1 
، زینب مدرسی مصلی* 2، مامک شریعت3 ، زهرا حق‌شناس1 ، فریبا نادری1
، زینب مدرسی مصلی* 2، مامک شریعت3 ، زهرا حق‌شناس1 ، فریبا نادری1
1- گروه کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران
2- گروه کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران ،z.modarresy@gmail.com
3- مرکز تحقیقات مادرجنین و نوزاد دا نشگاه علوم پزشکی تهران
2- گروه کودکان دانشگاه علوم پزشکی تهران ،
3- مرکز تحقیقات مادرجنین و نوزاد دا نشگاه علوم پزشکی تهران
چکیده: (5897 مشاهده)
زمینه و هدف: بلوغ زودرس علاوه‌بر اثرات عمیق جسمی و روانی، منجر به پیشرفت سریع سن استخوانی، افزایش هورمون‌های جنسی، منارک زودرس و کاهش قابل‌توجه در قد نهایی بیماران درمان نشده می‌شود. درمان با آنالوگ‌های طولانی‌اثر گنادوتروپین‌ها، درمان انتخابی بلوغ زودرس می‌باشد، اما در مورد اثر این داروها بر افزایش وزن، اختلاف‌نظر وجود دارد.
روش بررسی: در این مطالعه گذشته‌نگر وزن، قد و اندکس توده بدنی 52 بیمار به‌مدت 12 ماه، (در شروع درمان، شش و 12 ماه پس از آن) با آنالوگ‌های گنادوتروپین مورد بررسی قرار گرفت. بیماران بیشتر دختران مبتلا به بلوغ زودرس ایدیوپاتیک بودند و تعداد کمی هم دخترانی بودند که به‌علت قد کوتاه و یا مسایل اجتماعی و روانی کاندید درمان بودند. شاخص‌های آنتروپومتریک و BMI پس‌از درمان با قبل مقایسه شد.
یافته‌ها: متوسط سن بیماران در شروع درمان 07/3±78/8 بود. انحراف معیار برای توده بدنی (Standard Deviation Score for Body Mass Index, SDS BMI) بیماران، قبل‌از درمان 18/1±80/0، شش‌ماه بعد از درمان 15/1±82/0 و 12 ماه بعد از درمان هم 28/1±82/0 بود که تغییر معناداری نداشت (909/0P=). قد SDS بیماران در شروع درمان 65/1±41/0، شش‌ماه بعد از درمان 60/1±43/0 و 12 ماه بعد از درمان 50/1±46/0 بود که این افزایش از لحاظ آماری معنادار نبود (66/0P=). افزایش وزن بیماران هم در سه گروه کم‌وزن، نرمال، دارای اضافه‌وزن و چاق نیز تفاوت معناداری با هم نداشت.
نتیجه‌گیری: درمان با آنالوگ‌های گنادوتروپین باعث چاقی قابل‌توجه در بیماران نمی‌شود، هرچند افزایش مختصری در وزن دیده می‌شود اما این تغییر از لحاظ آماری معنادار نیست.
نوع مطالعه: مقاله اصیل |
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
