68 مورد شکستگی های ناحیه ستون فقرات گردنی، پشتی و کمری بین سالهای 1375-1370 در بیمارستان های سینا، امام خمینی، پارس و خاتم الانبیا با پیگیری متوسط 36 ماه از نظر: 1) بالینی: درد، توانایی کاری و میزان حرکات. 2) پرتونگاری: مقایسه رادیوگرافی های ساده نیمرخ ستون فقرات در حالت ایستاده مورد بررسی و مطالعه قرار گرفتند. بطور کلی بیمارانی که بیش از 50 درصد کاهش ارتفاع جسم مهره، بیش از 50 درصد اشغال فضای داخل کانال نخاعی و علائم عصبی داشتند، مورد جراحی و مابقی بطور غیرجراحی درمان شدند. در مقایسه روش های مختلف درمانی با اندازه گیری رادیوگرافی های بعد از عمل، مشخص شد که با توجه به کاهش منطقه فیوژن، اصلاح ساژیتال، عدم کاهش اصلاح اولیه و کاهش زمان نقاهت، کاربرد وسیله C.D در گروه عمل شده نتایج بهتری داشته است. برای افراد با وزن بالا و کارهای سنگین و در کسانی که دچار شکستگی و خردشدگی شدید جسم مهره می باشند، علاوه بر کاربرد وسیله C.D از خلف، تجدید ساختمان توام قدامی همراه با پیوند استخوانی، خصوصا در ناحیه اتصال پشتی-کمری ضروری است.